The Grand Outback Finale

Drie korte, en tegelijkertijd lange, maanden geleden begon mijn tijd in de Outback van Australië. Nu is de tijd aangebroken om al dit gedag te zeggen en te vertrekken naar de stad. Naar Georges Hall, een suburb van Sydney. Mijn lichaam zal blij zijn met de kleine pauze van al het harde werk dat het de afgelopen maanden heeft moeten doen. Mijn ledematen heeft zich in posities kunnen wringen die ik nooit had gedacht. Mijn armen hebben meer gewicht gelift dan ik ooit tevoren. Mijn benen hebben meer kilometers afgelegd dan ik in een jaar in Apeldoorn af zal leggen. Mijn billen hebben zo lang in het zadel gezeten, dat ik me op een gegeven moment afvroeg of ik ze ooit nog wel zou voelen. Ik heb wel vaker korte nachten gehad om de volgende dag weer vrolijk (nouja.. vrolijk is misschien een groot woord hè Menno?) naar mijn werk te gaan. Vaak had het een simpele reden: uitgaan, drank en vooral leuke nachten. In de afgelopen tijd heb ik een zwaar slaapgebrek opgebouwd en niets daarvan heeft ook maar een beetje te maken met uitgaan of drank. Leuke tijden, dat wel. Niet altijd even makkelijk, maar God het is het uiteindelijk allemaal waard geweest. Er zijn dagen geweest dat ik van 6 uur 's ochtends tot half 10 's avonds non-stop aan het musteren was. Om de volgende ochtend weer gewoon weer om half 5 op te staan -en het hele verhaal nog eens over te doen. Slaap vinden mensen hier vooral over-rated.
Ik ben meer uitdagingen aan gegaan dan ik ooit had durven dromen. Het begon allemaal al op het moment dat ik hier arriveerde en zag dat er geen huis stond. Ik heb daardoor geleerd om te leven met spinnen, gekko's en kikkers (na heel wat gegil dan). Op een gegeven moment kon ik mezelf ervan overtuigen om niet meer bang te zijn voor alle bomen die op je pad komen. Ik was niet zozeer bang voor de bomen, maar voor het moment dat je erin crasht. Ik leerde de paarden kennen waar ik op reed, wist welke bewegingen ze wanneer deden en wist uiteindelijk met welk paard ik wel en niet in rengalop door het bos kon rijden. Ik wist met wie ik zelfs stappend mijn kniëen moest beschermen en ik wist met wie ik nooit zou crashen. Dear Me zal altijd lomp zijn en alleen maar denken aan zichzelf. Overhangende takken waren niet haar probleem, maar het mijne. CreamyPuff dacht aan meer dan alleen zichzelf. Hij was niet de snelste van allemaal, maar zeker wel de sociaalste naar zijn ruiter toe -en ook best snel als ik maar hard genoeg probeerde. En dan hadden we de topper Kidman (vernoemd naar de vader van Nicole). Hij heeft Jody geholpen om naar de nationale campdraft kampioenschappen te gaan (er zijn ook geen internationale, het is een aussie sport). Ik kreeg de eer om hem te rijden en je voelt gewoon dat dit paard precies weet wat er gedaan moet worden als een koe/stier eigenwijs is. Zijn hoofd werkt soms nog sneller dan dat van mij. Veel beter dan dit paard zal ik niet te zien krijgen hier. Ik raakte ook gewend aan alle honden om me heen die ervoor zorgde dat ons werk iets makkelijker werd. Er zat niet altijd een rem om de 'bijters', maar ze doen waar ze voor getraind zijn en ik hoefde mijn gezicht niet meer te verbergen als ik een koe gebeten zag worden. 'That freakin' old bitch of a thing, just stay in the mob then!' is een veel gehoorde quote hier. En ja, just stay in the freaking mob als je niet gebeten wil worden. Die mening deel ik inmiddels volledig. Gelukkig worden de honden wel zo getraind dat ze niet achter kleine kalfjes aangaan.

In drie maanden tijd ben ik van naïef meisje naar een hardwerkende vrouw gegaan (met terugvallen naar het eerste) en daar komt meer bij kijken dan ik ooit had gedacht. Ik ben iemand die een redelijk naïef en dromerig beeld van de wereld heeft en gelooft in het onmogelijke. Ik geloof dat alles kan gebeuren, als je hart er maar volledig achterstaat en je bereid bent om ervoor te vechten. Ik ben een romanticus die overal de mooie dingen probeert te zien in de meest afschuwelijke dingen. Ik kwam hier en alles wat in mijn hoofd bestond onder het kopje 'outback' leek allemaal een illusie dat alleen in mijn hoofd bestond. Alles waarin ik geloofde werd met een harde knal neergehaald -alsof het niets was. Ik voelde me in het begin ontzettend eenzaam en wist niet waar ik heen moest met de wanhopigheid om mijn eigen geloof terug te krijgen. Het geloof in het feit dat de outback zo romantisch en mooi is als ik dacht, dat liefde groter is dan de oceaan, dat in elk moment dat je iets verliest je er iets beters voor terugkrijgt.
Drie maanden verder en ik sta meer achter mijn mezelf dan ooit tevoren. Ik weet inmiddels dat mensen veel meer uit zichzelf kunnen halen dan ze (in het begin) denken. De outback bestaat uit mooiere dingen dan in mijn hoofd, het bestaat uit de werkelijkheid. Het bestaat uit hard werken, liefde voor het land en voor elkaar. Het is romantisch op een ruwe, harde en soms onmogelijke manier. Ik weet dat mijn liefde groter is dan de oceaan en nog lang niet zijn top heeft bereikt. Ik ben nog steeds bezig om een keuze te maken tussen 'blijven vasthouden aan' of het 'loslaten van'. Je kunt zoveel mislopen als je daar de verkeerde keuze in maakt, maar ook hierbij geloof ik intussen dat welke keuze ik uiteindelijk ook maak, het zal de goeie zijn. Ik heb heel wat verloren in deze tijd, maar ik heb er veel meer voor teruggekregen. Ik heb voor een moment opgegeven waar ik voor stond, maar hervond dat en kon er een wereld vol met nieuwe ervaringen en inzichten bij instoppen. Dit houdt ook in dat ik mezelf meer leer te accepteren, including alle goede en slechte keuzes die ik ooit heb gemaakt.

Drie maanden outback. Een leerschool. Een rollercoaster. Een one-in-a-lifetime-experience. Het is Holy Ground.
Het drong pas tot me door dat dit alles ten einde kwam, toen Jessie tegen me zei: 'if you ever feel lost, or you just want to get away from whatever... you're always welcome here. Just give us a call and we'll work something out.' Gevolgt doot de altijd mooie, verschrikkelijke woorden 'we will miss you'. Het zijn woorden die ik altijd wil horen op het moment dat ik ergens vertrek, maar het zijn ook de woorden die de grootste angst in me naar boven brengen. Het feit dat je iemand of meerdere mensen mist, betekent het dat je ze niet meer om je heen hebt. Je zult ze voor een lange tijd niet meer zien, misschien wel nooit meer. Het zijn zware woorden met zoveel betekenis. Je wilt gemist worden, want dat houdt in dat je iets betekent voor de persoon in kwestie. At the same time wil ik niet gemist worden, want ik weet hoe het is om iemand te missen en dat gun ik niemand. Toch is het een deel van het leven. Het is ook zeker een deel van reizen. Geweldige ontmoetingen en hartbrekende vaarwels.

In mijn laatste paar weekjes waren er nog een paar highlights. The Grand Finale!
- Zo was er een mega storm. Een storm met hagel, regen en bliksem. Een storm die een boom deed ontploffen (heel cool en eng tegelijk). Natuurlijk was dat nou net een avond dat ik hier alleen was. Met bibberende handjes probeerde ik te blijven whatsappen met familie en vrienden, maar natuurlijk viel de service halverwege uit. Te bang om van de veranda naar de keuken te lopen en de generator aan te zetten, zat ik een beetje vast. Gefascineerd en tegelijkertijd doodsbang zat ik bijna een uur vast. In dit uur heb ik nog nooit zoveel lichtflitsen gezien die de lucht oplichtten. Dat zijn nou echt de momenten waarop ik dus echt niet alleen had willen zijn. Het liefst lig je op dat moment in de armen van... de leuke buurjongen! Want JA, die bestaat! Godzijdank. Helaas woont hij 2 uur hier vandaan (wat ook nog eens een onmogelijke weg is om normaal overheen te rijden). Helaas heb ik zijn Adam-Levine-like uiterlijk (ja, echt!) maar heel even kunnen aanschouwen. Helaas zal ik deze heerlijke verschijning nooit meer zien. Gelukkig weet ik dat zulke mannen hier wél verscholen zitten hihi, thank heavens for that.

- Een ander leuk momentje was toen ik van heel veel mensen foto's en berichtjes kreeg met de mededeling dat de eerste sneeuw in Nederland was gevallen. Ik had een zomerse temepratuur van 40 graden.

- Niet een hoogtepunt, maar een eng punt: ik was in de Bealington-hut (kort voor het oude huis, wat inderdaad meer een hut is dan een huis) om melk klaar te maken voor alle -inmiddels 6- kalfjes toen een emmer begon te bewegen. De emmer lag ondersteboven, dus ik dacht dat er vast een muis in zou zitten. Ik ben niet voor muisjes, dus gooide de emmer om. Ik deed het wel met mijn voet, want mijn hand zou iets te dichtbij zijn. Er bleek geen muis in te zitten. Er bleek niets in te zitten. Het volgende moment knalt de deur dicht en is het donker. Vervolgens viel een bezem om. Ik ben niet iemand die heilig gelooft in geesten (behalve dan als ik zo'n horrorfilm heb gezien die doodleuk zegt 'based on a true story'. Seriously, hoe bang wil je iemand dan maken), maar op dit moment wist ik niet wat het was. Er was geen wind, geen muizen of kakkerlakken die dingen omgooiden. Er was niets dat de deur dicht had kunnen slaan. Ik zag mezelf al helemaal met een knuppel of geweer hier rondlopen, wachtend tot de horrorfilm in mijn hoofd werkelijkheid werd. Natuurlijk gebeurde dit niet, maar wat hier gebeurde was NIET alleen mijn fantasie. Echt niet.

- Over geweren gesproken... Ik had de kans om te schieten. Om een koe dood te schieten. Niet zomaar een koe, maar eentje die heel erg aan het lijden was. Mijn eerste reactie: jaaaa, ik mag schieten! Mijn tweede reactie: oh shit, wat als ik mis? Mijn derde reactie: wat als ik de koe schiet, maar niet op het goede punt? Inmiddels had het geweer in mijn handen en richtend op de koe. Er werd me uitgelegd wat ik moest doen, maar voordat ik op het punt kwam dat ik hem af liet gaan, gaf ik het geweer terug. Vierde reactie: ik kan niet schieten! Ik ga niet schieten. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen. En dat komt uit de mond van een meisje die haar vader al jaren vraagt om mee te gaan naar een schiettraining.

-Mijn laatste week was achterlijk druk. We waren heel erg druk met een grote muster (again!). Dit keer was ik een keer de ster. Ik heb ondertussen zo mijn 'eigen' paard; Creamypuff. Dit is een paard die ik het meest heb gereden en die ik het best ken. Een paard die ik gehaat heb, maar stiekem ook heel erg van hou. Hij is niet de snelste, tot je sporen omdoet. En daar gingen we. Door het bos, langs de bomen, scheurend achter een stier aan. Ik ben nog nóoit zo snel met een paard gegaan. Ik heb heel wat racen afgelegd te paard, maar dit sloeg alles. De achtervolging duurde maar een paar minuten, maar MAN wat was dat een tof gevoel zeg. Ik weet eindelijk wat er nou zo ontzettend gaaf is aan een muster: the chase. We gingen ervoor. Het was gelukt om de stier terug in de kudde te krijgen. Vervolgens moest ik ook nog een weaner van zichzelf redden en nog wat andere koeien. Ik kwam eindelijk opgang, en dan is het moment daar dat je alweer weggaat. Aan de ene kant is het een rottiming, want nu wil ik juist meer. Aan de andere kant: misschien is het goed om op mijn hoogtepunt te stoppen. Ik weet in ieder geval dat ik het kan. Dat een muster misschien meer voor mij is weggelegd dan ik dacht. Ik heb er echt heel veel plezier aan gehad en kan eindelijk zeggen dat ik heel wat achtervolgingen met een goed einde achter mijn naam heb staan. Ik ben niet in bomen gecrasht en ben niet van mijn paard afgevallen. Een dag die ik niet meer zal vergeten!

-We waren in de yards en er was blijkbaar een Mad Cow die ik over het hoofd had gezien. Nouja.. ik had haar onderschat, laat ik het zo zeggen. Jess, Snow en Zac (een jongen die hier een weekje helpt) waren te paard aan het draften en ik deed de hekken. Ik zag dat Snow wat problemen met haar had (aka zij viel hem/zijn paard aan) en wist dat ik op moest passen. Het feit wat ik over het hoofd had gezien: ze was groot. Heel groot. Detail: ze had grote hoorns. Ze kwam aanrennen, ik sprong het hek op, maar niet hoog genoeg. Vervolgens probeerde ikv erder omhoog te gaan, maar mijn oh-zo-verschrikkelijke knie blokkeerde me. Ik kon niets en voelde hoe de hoornd van de Mad Cow langs mijn been schuurde. Vervolgens voelde ik nog een knal en ik werd omhoog gegooid. Ik ben in een lange tijd niet zó bang geweest. Ik dacht zowaar dat ik er geweest was. Ik hoorde Jess schreeuwen en Snow probererde zo snel mogelijk naar mij toe te komen. Zo'n beest is zo krachtig en heeft zo'n waas voor haar ogen dat ze je afmaakt als ze de kans krijgt. Ik had een klein geluk: ik was niet op een hek gesprongen, maar op een 'deur'. Deze was niet goed dicht en hij zwaaide open toen de grootste klap kwam. Mad Cow verbaast op de grond en rende de andere kant op. Ik verbaast op de grond, kijkend naar de -net zo verbaaste kudde koeien- in die yard. Man,wat was ik bang. Met een trillend lichaam stond ik op en eerlijk? Ik had geen pijn (toen niet) maar was zó geschrokken dat de tranen me nader stonden dan het lachen. Uiteindelijk bleek ik redelijk oké te zijn en kon ik er wel om lachen en eerlijk is eerlijk: ik ben een ervaring en een verhaal rijker!

-Om al het andere te vertellen, wordt deze blog wel heel erg lang. Het was vooral DRUK. Ik heb per nacht misschien 5 uur geslapen en keihard gewerkt. Mijn 22 uur durende busreis zal bestaan uit slapen. Slaap... ja, dat heb ik nodig!

Nu is het tijd voor de stad! Hallo Spa, hallo winkels, hallo nachtleven, hallo nieuwe start -again!
Ik weet dat er een nieuwe baan op me staat te wachten, maar ik weet ook dat er een tijd om me staat te wachten waarbij ik mezelf weer kan laten gaan. Sydney is voor mij een plek waar ik mezelf kan laten gaan. Waar ik los kan gaan, waar mijn remmen niet hoeven te werken en waar ook ik uit de bocht kan vliegen. Het is tijd om een ander soort grenzen op te zoeken zonder na te denken over consequenties. Nouja... dat geldt niet altijd hè. Ik ben klaar voor het stadsleven en om de citygirl in mezelf te hervinden.

De feestdagen komen eraan en ik ben nogsteeds in een zomerse stemming. Het is heel moeilijk om me te bedenken dat het in Nederland winter is. Ik ben een beetje blijven hangen in september en in mijn hoofd gaat de tijd niet vooruit. Terwijl ik echt vol geniet van het mooie weer, de zon en de lack of clothes, moet ik ook toegeven dat ik stiekem af en toe wel verlang naar de kou. Klinkt absurt, maar het is toch zo. Ik ben altijd degene die het hardst zegt dat ze een hekel heeft aan regen, kou en wind. Ook ben ik degene die er op bepaalde momenten de charmes van inziet. Zoals ik vorig jaar tegen Julia zei (met de inspiratie van een geweldige John Mayer speech): Summers are not made for love, that's why God created something called the Fall. To fall in love. Het is een seizoen waarbij mensen de warmte weer bij elkaar opzoeken in plaats van de zon. Het is het begin van de kou die je verteld dat je iemand wilt hebben om je voeten op te warmen, een zoen op je koude neus te geven of je een extra jas aan te bieden. Kou heeft ook iets romantisch in mijn ogen.
Maar gelukkig heb ik hier zomer, hoef me geen zorgen te maken over wie mijn voeten opwarmt, wiens jas of trui ik moet lenen en de liefde is ver uit het zicht. Letterlijk. Voor mij is er nu zon, blauwe lucht, bikini's, shorts en ijs. Ja, naast mijn liefde voor de kou, hou ik toch ook echt van zwoele zomerse dagen (en nachten).

Cheers to the Summer, new adventures & the future!

Liefs!

OH! Mijn nieuwe adres is:4 Wendy Ave Georges Hall 2198 NSW Australia
Postadres: PO Box 12 Georges Hall 2198 NSW Australia
Voor de mensen die post willen sturen :)