The lucky one

Soms maakt het niet uit waar je op de wereld bent, als je maar met de juiste mensen optrekt. Verder van huis kan ik niet zijn, maar ik vraag me soms af of ik me meer thuis kan voelen als hier. Het zijn niet de plekken die het hem doen, het is mijn eigen instelling en de mensen waar ik me mee omring. Sinds ik ben gaan reizen na mijn vakantie naar Thailand, heb ik niets anders gedaan dan de meest geweldige mensen ontmoeten. Van Groningse zusjes tot leuke Canadezen. Van vriendinnen uit Assen tot hulpvaardigste locals. Ik verbaasde me in Sydney al over hoe mensen je leven kunnen veranderen in een blink of an eye. Een paar dagen geleden was die persoon nog een vreemdeling, -je had er nog nooit van gehoord- en nu wil je niet anders dan met hem/haar omgaan of erbij in de buurt zijn.
Al zolang ik me kan herinneren, ben ik dan ook captivated bij dit fenomeen. Hoe sommige mensen je leven in kunnen wandelen en iets kunnen achterlaten. Of het nu wijsheden, gebroken harten of herinneringen zijn. Eens in de zoveel tijd heb je naast al die mensen die je leven langzaam in en uit walsen, personen die meteen met een knal landen in je gezichtsveld. De magie van een eerste blik, glimlach of 'hallo' en je weet dat degene in kwestie meer met je doet dan alleen die eerste blik, glimlach of 'hallo'. Nu heb ik het niet per se over het "love at first side-" fenomeen (nu moet ik toegeven dat -ondanks dat ik een sucker ben als het op romantiek aankomt- ik niet zeker ben van liefde op het eerste gezicht. Captivation at first side daarentegen..). Ik heb het over een ontmoeting die je niet loslaat. Dit kan slaan op die ene vriendin die vanaf het eerste moment dat je haar tonnen zag schoonmaken, je ergens wist dat ze je beste vriendin zou worden. Dit kan ook slaan op die ene jongen die je ooit voor het eerst zag lopen in bergschoenen en je hart meteen gestolen had. Het kan een baas zijn die je voor het eerst ziet terwijl ze op een paard zit en daar zo thuis lijkt dat je er meteen jaloers op wordt. Het kan ook slaan op die ene magische glimlach die je deelde op het moment dat je een schaal vol eten aanpakte. Het zijn stuk voor stuk kleine momenten geweest wat elke keer een nieuw gevoel met zich meenam, maar er is één ding dat ze gemeen hebben: dit zijn kleine momentjes die je zeggen dat een nieuw verhaal of hoofdstuk hier begint.

Nu ik mijn gedachtes wederom gedeeld heb, is het tijd om in te gaan op de feiten. Na een veels te luxe en heerlijke vakantie met de geweldigste mannen uit Nederlands, was het tijd om aan de trip lans de oostkust te beginnen. Victoria en ik hadden gepland dat onze eerste stop Port Macquarie zou worden. Het is geen ontzettend toeristische plek, maar het had zeker zijn charmes. Hierbij refereer ik ook terug naar het hele verhaal hierboven: it's all about the people. We kwamen om 2 uur 's nachts eindelijk aan, duwden de deur van onze kamer open en zagen 4 van de 5 bedden bezet. Het enige wat we wilden doen, was slapen. Er was dus alleen maar 1 bed over. Help? Victoria probeerde nog in de hangmat buiten te slapen, maar dat bleek ook geen succes. Dus opgepropt in een eenpersoons hoogslaper begonnen wij aan onze eerste nacht als reiziger. Ik denk dat ik daar heel kort over kan zijn: we hebben betere nachten gehad. Ik was platgedrukt tegen de muur, Victoria moest oppassen dat ze het bed niet uitviel. Great wat to start, right?! Gelukkig was dit alleen de eerste nacht en hebben we het daarna niet anders dan leuk gehad daar. Er bleken twee jongens verkeerd te zitten dus uiteindelijk bleken we een kamer te delen met twee Groningse zusjes, Mali en Ofra.
Nadat we die ochtend hadden ontbeten, besloten we naar het Koala Hospital te gaan. Hier worden allerlei gewonde/zieke koala's opgevangen. Van diertjes die een ongeluk met een auto hebben overleefd tot een beestje met chlamydia (ja, echt!). Die middag hebben we ook de vriendinnen uit Assen, Nadia en Ramona, ontmoet. Je raadt waarschijnlijk al wie er die avond met elkaar het dorp onveilig gingen maken. We eindigden in een Irish Pub. Hilarisch. Veel ouderen die helemaal losgaan op een liveband. Junky's, dronken mannen en geile bimbo's, ze kwamen allemaal voorbij. Met een instelling van 'we kennen hier toch niemand', gingen ook wij los. Een nacht om te onthouden.
De volgende dag zijn we met die groep en een Engels meisje, Jenni, naar de Billanong Zoo geweest. Hier konden we kleine kangoeroes voeren en natuurlijk hielden we ook genoeg fotosessies met ze. Het was heerlijk om te zien hoe gewillig ze zijn om uit je hand te eten. Sommigen leggen hun nageltjes voorzichtig in je hand on ervoor te zorgen dat je ondertussen niet weggaat met dat eten. Anderen blijven iets verderweg, maar wel zo dichtbij dat ze kunnen eten. Anderen hadden er niets van en lagen heerlijk languit in het zonnetje. Er was ook een mama met een baby, die iedereen natuurlijk ook meteen op de foto moest hebben. Ja, het was ontzettend schattig! Ik moet daarbij wel zeggen dag het heel anders is om ze in gevangenschap te zien dan hoppend in het wild op Bealington. Ergens leek het niet helemaal te kloppen. Net als het feit dat ik met een dingo op de foto sta. Op Bealington schiet je ze neer, want zijn ze gevaarlijk. Hier is het een attractie en ga je ermee op de foto. Het was... bizar.
Die avond hadden we een kleine bbq georganiseerd en daar gingen we meteen boodschappen voor doen. Zoals altijd hadden we veels te veel gekocht. Om een leuke schets van die bbq te geven: de vrouwen deden de boodschappen, dekten de tafel en maakten de salades. Stephan, een van de Canadezen, stond achter de bbq en de rest van de mannen? Die waren vooral om het eten op te eten en af te ruimen. Heerlijk domestic.
De avond ging verder met veel sangria (onbeperkt drinken voor $10) eb eindigde iets buiten het hostel: aan de rivier. Hier zaten we met een groepje op een plateau waarbij het halverwege iets afliep. Het was glad en iedereen had drank op. Je kunt raden wat er gebeurde: mensen gleden uit. Sommigen vielen, anderen konden zichzelf nog net redden. Heel entertaining. Vooral als je zelf besluit boven die zwarte gladde strook te blijven.
De andere dagen daar gingen aardig rustig en op maandag de 25ste vertrokken we naar Byron Bay.

Aangekomen in Byron Bay. Mijn eerste reactie? Ja, het ruikt hier echt heel erg naar wiet. Mensen zijn echt hippies. Blote voeten, lange en vormloze kleding, dreadlocks en ongeschoren oksels zijn geen vreemde beelden hier. We zaten in een hostel iets uit het dorp (helaas langs een donkere weg met weinig verlichting). Het hostel opzich zag er heel sfeervol uit, qua stijl en mensen. Een typisch beeld wat je hebt bij een hippie-dorp. Victoria was hier al geweest voor 3 maanden terwijl ik op Bealington zat, dus zij wist meteen haar mensen te vinden. Ik voelde me toch een kleine buitenstaander, bijna indringer, dus was blij toen ik Nadia en Ramona daar weer tegenkwam. Het was een geuze reünie in Byron.
Op de eerste dag zijn Vic en ik naar het meest oostelijke punt van Australië gegaan. Het was een enorme klim. Hoge en steile trappen werden afgewisseld met schuine wegen die allemaal omhoog leiden. Daar eenmaal aangekomen waren we kapot, maar de trip was nog jet over. Zo'n 100 meter verderop was nog een leuke attractie: the lighthouse. Ik heb een vuurtoren nog nooit zo wit gezien haha. Hij was vast net geschilderd. Vanaf hier heb ik voor het eerst wilde dolfijnen gespot. Ze waren verweg en kwamen maar heel even boven, maar ik heb ze gezien. Dat was cool.
Die middag heb ik net Nadia en Ramona tours geboekt naar Fraser Island en de Whitsundays. Een enorme uitgave, maar hopelijk wordt het het waard. Die avond ging Victoria terug naar het hostel en ben ik met de meiden een drankje gaan doen. Daar kwamen we de zusjes tegen, dus dat was reünie nummer twee.
We besloten de volgende avond met zijn allen uit te gaan, want er was een Full Moon Party gaande. We besloten naar een club genaamd Cheecky Monkeys te gaan. Het uitgaan was... interessant. De dansvloer bestaat uit tafels. Picknick tafels. Nu sta ik met het uitgaan niet heel graag in de spotlight, maar we besloten toch om de eersten te zijn om op de tafels te klimmen. Wederom onder het motto: we kennen hier toch niemand. Daarbij hadden we allemaal mooie lichtgevende tekeningen over ons lichaam gekregen, dus mochten ze gezien worden ook. Mijn been zat onder de enorme hartjes, gemend met figuurtjes. Erg kunstig, vrolijk en waarschijnlijk ook typisch Jill. Volgens de schilderes in ieder geval. Nou, daar stonden we hoor, los te gaan op tafels. We waren het wel snel zat en springen dus al gauw naar beneden. Daar konden we zien dat we best buiten de boot vielen. Bij het uitgaan is het hier 'hip' om bijna niets aan te hebben. Denk aan: shorts die zo short zijn dat ze niet over je billen heen passen en dus alles bijna blootgeven. Shirts die een enorm decolleté hebben of niet groter zijn dan je bh. En de make-up was natuurlijk ook lang niet genoeg. Ondanks dat, hebben we ons prima kunnen vermaken. Mannen die non-stop naar al het bloot staren, meisjes die zoveel mogelijk met hun kont schudden om aandacht te krijgen. En wij, die 'normaal en al gek genoeg' zijn.
Ik bleef die avond over mrt Mali, Ofra en Melissa, een ander Nederlands meisje. We besloten nog een pizza te halen. Toen belde Stephan. Hij en Liam (de andere Canadees) waren gearresteerd. Het verhaal dat hij vertelde, ging zo snel. Wat ik er die avond van kon maken was het volgende: ze waren gearresteerd omdat ze een club binnen wilden, maar te dronken waren. Nu waren ze aan het rennen voor de politie. Crazy things happen in Byron Bay.. De volgende middag ging ik met Stephan, Liam, Matt en Matt (uit Canada en Engeland) bbq-en voor zover de Hangover dat toeliet. Daar hoorde ik de goede versie van het verhaal. Ze waren inderdaad gearresteerd omdat ze binnen wilden komen, maar de uitsmijter vond ze te dronken (worden we daar in NL ook zo hard voor gestraft?). Ze gingen mee naar het bureau (al weet ik niet zeker of Liam dat gered heeft of niet omdat-ie zo ver heen was). Stephan kreeg een boete van $500 en daarna gingen ze pas rennen. Al weet ik nog niet heel erg goed waar dat voor nodig was. Anyways, they got another story to tell! Never a dull moment haha.

Inmiddels leven we in mijn verhaal alweer op donderdag de 28ste. Dit was de dag dat Victoria, Liam, Stephan en ik vertrokken naar een klein plaatsje onder Surfers Paradise genaamd Coolangatta. Vic en ik gingen met de Greyhound. En hoe. we namen de verkeerde. we namen de rechtstreekse bus naar Surfers Paradise. Daar aangekomen, hebben we onze slechte mening over die stad eigenlijk meteen bijgesteld. Iedereen raadt het af on daarheen te gaan, maar die paar minuten die we daar hebben gespendeerd, hebben ons dien besluiten er toch heen te gaan na Coolangatta. Vanuit Surfers moesten we dus een lokale bus nemen om naar onze bestemming te komen. Coolangatta is een klein en redelijk saai dorpje opzich. Het hostel zit ook recent van het dorp af on daar een keer 's avonds heen te gaan.
Op Goede vrijdag zijn we met zijn vieren naar Wet 'n Wild geweest. Een waterpark net glijbanen. Glijbanen die bijna over de kop gaan, racen op de glijbaan met matjes en gillen op de steile dalingen. You know the deal. Kort gezegd was het Wet 'n Wild, indeed. Het was gezellig, we hebben weer een paar adrenaline-kicks gehad en waren kapot tegen de tijd dat de avond viel.
Op dit moment zitten we te chillen voor de tv (met Brad Pitt in de hoofdrol) en gaan we morgen dus opweg naar Surfers. Het Miami van Australië. Daar spenderen we de verjaardag van Viccie op 1 april eb vertrekken daarna naar Brisbane voor 5 dagen. Als het goed is, worden we daar wegwijs gemaakt door een local. Viavia doe je toch veel contacten op! Alle verhalen van die stops zullen in mijn volgende blog staan.

Mijn titel slaat trouwens op van alles, maar vooral op dat ik het ben. Ik ben The Lucky One in zoveel verschillende opzichten. Ten eerste door mijn allereerste alinea. Geweldige mensen, leuke ontmoetingen en dagen, veelzeggende en tegelijkertijd vragende blikken en ga zo maar door. Mijn leven is alles behalve saai op dit moment. Ik leef mijn eigen droom en dat maakt mij The Lucky One once again. Ik was het meisje die nog noet zolang geleden geen idee had wie ze was en hoe ik het beste uit mezelf zou kunnen halen. Ik zeg niet dag ik al die antwoorden nu wek heb, maar it does 't get any better that this. Als in terugkijk op alle momenten dat ik me buitengesloten, vernederd en verscheurd voelde...is dat het allemaal waard geweest als ik zie waar ik nu sta. Natuurlijk ben ik nog niet waar ik uiteindelijk wil zijn en heb ik nog genoeg flaws waarvan ik zou willen dat ik ze niet had. Maar voor nu ben ik de beste versie van mezelf. Het meisje die nooit het gevoel had ergens echt bij te horen, die te lang probeerde puzzelstukjes in de verkeerde puzzel te plakken, het meisje die soms te onzeker is om zich bloot te geven, die waarschijnlijk verderweg van haar antwoorden is dan ooit, is the lucky one for once.

Heel veel liefs, knuffels en kusjes vanuit the Gold Coast!!