I see sparks fly whenever you smile

1. Het is 2013, 2. je bent een twintiger en 3. je zit in Australië. Drie begrippen die nog niet helemaal in mijn hoofd geprent zitten. Ik zit nu even lang in Australië in 2013 als dat ik er in 2012 was. Wat een verschil tussen de twee jaren, wat een verschillende Jill zie ik als ik nu in de spiegel kijk. Misschien niet letterlijk, maar er staart een ander meisje -of vrouw- naar me terug als ik mezelf zie. Een persoon die veel meer dingen van zichzelf accepteert dan eerst. Een meisje dat zichzelf leerde kennen en nu met zekerheid dingen kan zeggen en voelen die eerst grote vraagtekens waren. Daarbij ben ik ook nog in veel opzichten hetzelfde. Het is voor mij raar om ineens blij te zijn met alles wat ik wel en niet ben. Het is wennen. Net als dat ik nogsteeds moet wennen aan het jaartal (13 wordt vanaf nu ook een gelukgetal, want ja 2013 is nu al een geluksjaar), aan mijn leeftijd (ik ben geen tiener meer!) en ik leef mijn droom. Wat heb ik het toch zwaar!

Met al het reizen wat ik hier doe, ontmoet ik meer mensen dan ik ooit had gedacht. Vaak blijft het oppervlakkig, met de standaard vragen: waar kom je vandaan? Hoelang ben je hier? Waar ga je hierna heen? Wat doe je thuis? En-ga-zo-maar-door. Heel gezellig allemaal, maar degenen die je beter leert kennen en die mij beter leren kennen, blijven hangen. Zo zal ik nooit vergeten hoe ik daar zat toen het gesprek overging op artiesten en mijn obsessie om dingen uit te drukken in quotes en liedjes (van Taylor Swift). Toen ik daarom niet voor gek werd verklaard, maar een quote terug hoorde 'I see sparks fly whenever you smile', was ik natuurlijk verkocht. Ik ga snel gevloerd met memorabele momenten -en dit is misschien wel een van de meest magische tot nu toe. Na elkaar vervolgens nog een paar weken te blijven zien in verschillende steden en dorpen, was misschien wel net zo magisch. Op het moment dat onze wegen scheidden, kon ik dit keer dan ook eindelijk het zinnetje 'I was enchanted to meet you' over mijn lippen verkrijgen. Dit nummer heb ik in mijn hoofd al bij veel personen afgespeeld, maar hier hoorde het pas echt thuis. Ik kan zo nog honderd quotes en zinnetjes vertellen met alles wat er tussenin zat, maar die bewaar ik dit keer voor mezelf.

Alrighty. Mijn laatste blog eindigde jn Coolangatta. Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden, terwijl het volgens mij nog maar 3 weken terug in de tijd is. Na Coolangatta zijn Victoria en ik naar Surfers Paradise gegaan. De plek die iedereen ons dus afraadde. Ik ben uiteindelijk blij geweest dat we wel zijn gegaan. Overdag is het 'just another city' en 's avonds draait het echt om het uitgaan. We kregen een goedkope deal (van 80 heb ik naar 10 kunnen onderhandelen, wat een skills!) en daardoor hebben we dus voor 10 dollar voor 2 nachten gratis entree en gratis drinken. Wat wil je nog meer? Het was heerlijk.

Na Surfers gingen we naar Brisbane. Via een vriend van Mike zijn. We in contact gekomen met een geuze local en die heeft ons de hotspots laten zien. De stad zelf was redelijk klein en niet heel bijzonder. Parken, winkels, cafés en auto's. Voor mij was het geen wereldstad als New York of Sydney waar ik geen genoeg van kon krijgen. Het leukste daar vond ik dat je rond de stad kan varen en daarbij de skyline ziet. Bij elke stad aan het water, vind ik dat altijd een van de hoogtepunten. Ik weet inmiddels dat ik het heerlijk vind op een bootje (dat heb ik niet van mama geërfd haha) en een skyline is dan altijd mooi meegenomen.

Na Brisbane kwamen we in Noosa aan. Hier ontmoetten we Nadia en Ramona weer om samen naar BUSHCAMP te gaan. Wat een...ervaring. Ik heb mijn portie kamperen wel gehad op Bealington dus heel enthousiast was ik niet. Het regende, het was koud en alles was modderig. We sliepen in grote tenten met zelfgemaakte bedjes. Aka vier balken en een matje eraan vast. De muggen vlogen je om de oren en je kon al zo lekker slapen. Ahum. Overdag hebben we daar een kanoetocht gemaakt door de Everglades. Ramona, Nadia en ik samen in een bootje. Drie prinsessen in een bootje met peddels. Je raadt het al: we kwamen heel erg achter te liggen. Onze groep bestond alleen maar uit Zweden verder en hielden natuurlijk geen rekening met ons. Ze stuurden ons praktisch een kant op, terwijl zij de andere kant op gingen. You're messing with the wrong girl. Eenmaal bij die groep uitgekomen, stapte ik uit mijn bootje. Ik was zo pissig dat ik wel de aandacht trok terwijl ik ze vertelde hoe stom ik hun gedrag wel niet vond. Daar stond ik, een meisje van 1.62 tegen een groep Zweden. De hint was in ieder geval gehoord, want het gebeurde niet nog een keer en het was meteen een stuk gezelliger.
Uiteindelijk zijn we hier een dag korter geweest, want we zagen het niet meer zitten. Had ik al verteld dat we onze behoeftes in een gat moeten doen? Die avonturen heb ik al eens gehad en vond het wel genoeg geweest. Ik ben geen verwende prinses meer, maar Bushcamp ging me weer iets te ver.
We gingen toen weer terug naar Noosa en kwamen in een heel schattig hostel uit, dolphins beachhouse. Hier hadden we best langer willen blijven, maar Nadia, Ramona en ik hadden Fraser al staan!

Fraser Island. Een van de hoogtepunten van Australië. En wij hadden regen, bewolking en assosiale Engelsen in onze groep. Niet de perfecte trip voor die plek, maar was is het een mooi eiland. Regenwoud, stranden met zulk fijn zand dat je zelfs je zonnebril en sieraden ermee schoon kunt maken. We hebben in een creek gezwommen waarbij de stroming je langzaam meenam. Er waren champagne pools die bubbelen als champagne. Er was een geweldig uitzicht vanaf Indian Rock en natuurlijk het wrak dat er ligt. Nouja, bekijk de foto's maar!
Op Fraser heb ik van Stephan en Liam afscheid genomen (tot daar hebben we die nog heel wat gezien onderweg, maar vanaf daar hadden ze een strakker schema). Ik heb hier Dingo's van dichtbij gezien, terwijl ik aan het wildplassen was. En Nadia haar best maar doen om hem weg te jagen, hilarisch. We hebben geslapen in een lekkende tent (alles was nat: camera, kleding, tas... ALLES) waar we moesten slapen op een matje van 1 cm. Nog erger dan Bushcamp. Het voelde alsof ik bij de scouting zat en ik weet nu ook waarom ik daar nooit bij zal gaan. Een (lucht)bed en kussen is geen overbodige luxe.
Maar ja, het is een heel mooi eiland!

1770 was het volgende dorp. Een leuk hostel om te zien, barslecht personeel, een saai dorp en zeeën van tijd. Niet geweldig en ik zal er verder niet over vertellen.

Toen kwamen we aan in Rockhampton (waar het vee heengaat van Jess en Snow als ze klaar zijn voor de slacht haha) en boekten we het goddelijkste eiland tot nu toe: Great Keppel Island.
Dit was het eiland waar we mijn verjaardag hebben gevierd. Hoe dat eruitzag? Het water is helderder dan helder, de stranden zijn wit, de palmboompjes waaien rustig in de wind en er zijn weinig toeristen -laat staan backpackers- te zien. Het was awesome! Toen we gingen snorkelen, heb ik voor het eerst een kleine schildpad gespot. Helemaal verliefd was ik op hoe het beestje zich snel voort kon bewegen en hoe gestroomlijnd dat ging. Zo anders dan op het land. Ik was verkocht en als ik er niet achter was gekomen dat ik mijn niet-waterdichte horloge nog omhad, had ik er uren naar kunnen kijken. Daarnaast heb ik ook hele mooie vissen gezien. Van blauwe tot nemo-kleuren. Van groot tot klein. Echt geweldig. Mijn fascinatie voor de waterwerken is enorm gegroeid. Ik ben er een beetje door betoverd en kan niet wachten tot ik weer kan snorkelen, of misschien wel duiken! Ik heb de smaak te pakken hoor.
Hoe was mijn verjaardag? Nou, geweldig dus. Ik werd eerst om 12 uur wakker gebeld door thuis, die ochtend wakker gezongen door mijn reisgenootjes (Victoria, Ramona en Nadia, al is victoria nu al naar Cairns om werk te vinden). Die dag begon dus al heel goed. Er was geen betere plek om je 20ste jaar in te luiden. Niet voor mij in ieder geval. Die avond gingen we uiteten bij het enige restaurant op het eiland: de pizzeria. Hij zou om half 7 opengaan en denk maar niet dat se eigenaar er voor half 7 is haha. Eiland-mentaliteit? Hier ontmoetten we locals en daar kregen we echte(!!!!) wijn van. Als backpacker drink je alleen maar Goon (goedkope nepwijn) en vergeet je hoe echte wijn smaakt. Super aardig natuurlijk en we hebben het dus heel leuk af kunnen sluiten.

Nu zitten we in een klein dorpje Yeppoon! Hier moest ik ineens een nieuwe bikini kopen, want mijn topje was ineens kapot. Ook mijn oortjes van de telefoon kapte ermee EN ik moest een nieuwe tas. Nou, daar ging mijn waardevolle geld haha.

Morgen op naar Airlie Beach en dan? Whitsundays!! Daarna hebben we het volgende eiland ook al geboekt: Magnetic Island. Ik ben zo benieuwd allemaal! Er zijn nog zoveel wonderen te zien en de tijd vliegt. Ik kan niet geloven dat ik hier al bijna 8 maanden zit!

Ohja, de titel-uitleg. In principe: waar het over gaat, is duidelijk. Niet voor iedereen is het duidelijk over wie, maar dat is het punt ook niet. Bij elke blog kies ik een titel over iets wat voor mij bijzonder was. Wat over mij gaat en hoe ik later wil denken: ohja, daar hield ik me toen (vooral) mee bezig en dat zat op dat moment permanent in mijn hoofd geprent.

Last but not least: heel veel reizigers die -net als ik- zich geroepen voelen om meer van de wereld te zien, zijn stiekem al bezig met een nieuwe reis. Het is leuk om te zien welke dromen andere mensen nog hebben en welke landen/continenten zij nog willen zien. Natuurlijk heb ik zelf ook een enorme wishlist en zijn al heel wat landen in mijn hoofd gaan schuiven qua volgorde. Het fijne? Je doet contacten op waar je later dan weer je slaapplek van kan maken. Iedereen staat er open voor, nodigt elkaar uit en geeft gegevens weg. Het is een fijne levenswijze, ondanks dat het soms zo oppervlakkig blijft en ik altijd naar meer opzoek ben. Het heeft zijn charmes. Backpackers, reizigers... je zit zo ongeveer in hetzelfde bootje en dat maakt je bijna al bondgenoten. Daarbij zijn de locals in Aus ook echt geweldig, vriendelijk, open en behulpzaam. Wij, 'stijve, botte Nederlanders' kunnen daar nog wat van leren haha.

Ohjaaaa! Als ik mijn mond opendoe, denken mensen dat ik Canadees of Amerikaans ben. Ik hoor het steeds vaker en ik heb er een man al heel verward door gemaakt toen ik Nederlands gong praten. Ik denk dat ii mezelf gelukkig mag prijzen dat ik in ieder geval het NLse accent kwijt ben.

Dit was het echt! ;)

Liefs van een Nederlands meisje met een Canadees/Amerikaans accent die in Yeppoon, Australië zit!
Xxxx