Long, long live

'Go and get the scalpel', zei Jess tegen me terwijl zij het been van de kleine stier vast hield. De stier lag vast in een metalen geval wat ze hier de 'cradle' noemen. De kalfjes die nog niet gebrandmerkt zijn, staan in een rij tussen de houten balken in. Elke keer wordt er één kalf opgejaagd zodat hij door de cradle rent. OP het moment dat zijn hoofd net aan de andere kant is, wordt de metalen machine dichtgeduwt en zit het dier erin vast. Vervolgens valt het op de grond en ligt het kalf in de cradle op zijn zij. Ze liggen met hun rechterzij op het metaal en kunnen geen kant op. In de volgende minuut wordt hij gebrandmerkt, verlost van zijn hoorns, getagt in zijn oren en -als het een stier is- gecastreerd. Voor het laatste was ik dit keer verantwoordelijk.
Mijn ogen werden groter en ik hoorde mezelf de vraag 'am I gonna cut?' stellen, waarop Jess knikte. Holy shit, ik ga mijn eerste stier castreren.
De vorige keer dat ik zo dicht bij het snijden was, trok ik blijkbaar zo wit weg dat Jody tegen me zei dat ik de kalveren maar op moest jagen in plaats van zo dichtbij te staan. Nu moest ik zélf snijden. Als een dokter. Met een echte scalpel. Here we go.
Terwijl Jess het linkerachterbeen vasthield zodat ik er beter bij kan en geen kans heb om weggeschopt te worden, kreeg ik een uitgebreiden uitleg van Snow over wat ik moest doen. Ik zal de details niet herhalen, maar ik kan je wel vertellen dat koeien echt een enorm dikke huid hebben. Waarbij ik mezelf al sneed toen ik heel zachtjes langs het mes ging, heeft hun huid veel meer kracht nodig om doorheen te komen. Tegen alle verwachtingen in ben ik niet flauwgevallen, raakte ik halverwege niet in paniek en draaide mijn maag niet om bij mijn kleine uitgevoerde operatie. Na de eerste castratie volgden er nog een paar en voor ik het wist had ik bijna tien (arme) stieren van hun ballen losgemaakt. Of de ballen van hun losgemaakt. Hoe dan ook, ik voelde me een heuze dierenarts en kan mezelf een schouderklopje geven over een enorme drempel waar ik in een paar seconden overheen ben gestapt. Hoe vaker ik het deed, hoe meer vertrouwen ik kreeg en hoe beter -en sneller- het ging.

Voor twee weken lang ging ik met Jess, Snow, Jody en Barney mee op een muster. We gingen naar een landgoed genaamd Lau-Mar en Linga-Longa. Het bestaat uit twee delen, vandaar twee namen. De 'grote' bazen hadden de namen Murray en Zita, die ergens in de zestig zijn en dus niet alles meer zelf kunnen. Murray is... apart. Ik moest in ieder geval heel erg aan hem wennen, maar uiteindelijk is het best een aardige man -ondanks zijn rare manieren en slechte communicatie-skills. Het is een man die me soms aan de personage Harry Ryan (ja, die van McLeod's Daughters) doet denken. Hij is rijk, geliefd bij de grote mannen, moet altijd iets hebben dat beter is dan de rest en is slecht in zijn vorm van communicatie. Zita daarentegen is heel anders, maar lijkt precies het goede te doen of zeggen tegen hem. Ik vind het altijd heel vermakelijk om te luisteren naar de conversaties die stellen die al zo lang bij elkaar zijn. Vooral als het discussies zijn.
De muster daar gaat er heel anders aantoe dan op Bealington. Het vee is véel rustiger, de dagen zijn korter en eigenlijk is het ook iets saaier. Niet dat ik kan zeggen dat ik me verveeld heb, maar het is niet zo spectaculair als hier. Oh! Ik heb inmiddels filmpjes van Jody gekregen over musters van de afgelopen jaren, dus die kan ik laten zien als ik thuisben. Vooral aan de mensen die ook maar even gedacht hebben dat ik overdreef. Ik overdrijf niet. Ik maak het niet mooier/spannender/gevaarlijker dan het was. Nu kan ik het dan ook echt bewijzen!
Na een week werk waren we op een dag ineens vijf koude, rillende en doorweekte personen onder een afdakje van nog geen vierkante meter. Dicht tegen elkaar aan gedrukt en ieder met een kopje thee of koffie in de handen om maar een beetje warmte te vinden. Niet het beeld dat je voor je ziet als je aan het zomerse Australië denkt. Al een paar dagen lang hingen er grote, dikke wolken boven ons terwijl we elke dag weer opnieuw op pad gingen om nieuwe koeien, stieren en kalfjes te vinden. De lucht was elke dag dreigend, maar het besloot niet te gaan regenen. Tot die maandag. We waren net een paar uur op pad en hadden nog maar een kudde van 124 stuks bij elkaar gevonden. De wolken werden donkerder en er werd ons verteld dat we beter op konden schieten. Een paar tellen na die opmerking brak de hel los en kwam de regen naar beneden storten. Storten, ja. Pijnlijke, vooral koude, regen stroomde naar beneden om ons in een paar tellen van top tot teen te doorweken. Regenjassen lagen in de Toyota, die al bij de yard geparkeerd was. Dit op zo'n 4 kilometer afstand van de plek waar wij waren. Een uur later kwamen we er eindelijk. Paarden, honden, vee en ruiters: doorweekt tot op het bot. We dreven de kudde in de yards, maakten onze paarden vast aan het hek en renden voor het kleine afdak. Absurd als je er over nadenkt, we waren toch al nat en koud. Zita en Murray zaten in de auto op ons te wachten. De grote bazen hadden het goed en overhandigden ons de welverdiende warme drankjes. Ik weet dat ik een tijdje terug verklaarde dat ik een beetje kou, sneeuw zelfs, niet zo erg zou vinden. Ik kom daar nu op terug. Het was rond de 20 graden (ik spring hoog en laag met de bewering dat het veel kouder was, vooral omdat de regen alles kouder maakte dan de werkelijke temperatuur). Ik begin me in alle eerlijkheid af te vragen hoe ik de winter in Nederland ga overleven volgend jaar. Beter nog: iedereen hier vraagt het zich ook af. 'The girl from the snow is the first to start shivering. Are you sure you wanna go back to the Dutch Winters?' En mama lacht me nu al uit en verklaart ook dat ik volgend jaar met twintig truien loop en mijn winterjas al aantrek als ik begin augustus weer thuiskom. Ik ben bang dat ze gelijk gaat krijgen als het zo doorgaat.

Een paar dagen na deze storm ging ik met Snow mee om een paar koeien op te halen die naar de verkoop/meatworks konden. Dus daar gingen we: in de truck voor zo'n drie uur over een verschrikkelijke weg. Daar eenmaal aangekomen hadden we nog wat werk te doen voordat de 10 stuks eindelijk de truck in konden, samen met zes andere mannen. Nee, je gaat dan als enige vrouw niet onopgemerkt. Of ze nou getrouwd, verloofd, een vader of heel oud waren, maakte niet uit. Het is een van de weinige keren dat ik inzag hoe deze wereld soms nog een mannen-wereld kan zijn. Natuurlijk heb ik geen bezwaar aan een beetje aandacht -zeker niet van de hele leuke Ben, ookal droeg hij bergschoenen (ja Margot, bérgschoenen. Mijn lot is verdoemd). Maar naast de aandacht die je krijgt als je als enige vrouw tussen zeven mannen werkt, wordt je ook zeker afgeschoven als het 'zwakkere geslacht'. Ik werd niet benoemd als backpacker, dat werd pas duidelijk toen ik zelf zei dat ik uit Nederland kwam ergens halverwege de dag, dus daar lag het niet aan. Het wordt je iets makkelijker gemaakt of er wordt sneller gedacht dat je het misschien niet kan. Toegegeven: ik ben geen gewichtheffer en klein van stuk, maar dat houdt niet in dat ik het niet kan proberen of niet kan helpen. Het verschil op boerderijen waar de meerderheid man is, is het verschil tussen man-vrouw veel groter en merk je dat je als 'het zwakkere geslacht' nogsteeds veel harder moet knokken voor je rechten. Ik geloof dat ik ergens in mijn frustratie ook eruit gooide dat ik dan wel van het andere geslacht was, maar dat ik geen nietsnut was en dat ik niet zonder reden een avontuur in de Outback wilde. Mijn grote mond heb ik in ieder geval nog niet verloren en voor een paar seconden waren ze dan ook van hun stuk gebracht. Including Snow (die zelfs niet op kon houden over seks, wat voor mij nogal ongemakkelijk was aangezien ik meteen aan zijn dochter Jody en vrouw Jess denk en ik bepaalde beelden gewoon niet op mijn netvlies wil hebben). Anyway, het is soms dus nog best een Mensworld en dat was wel een beetje een eyeopener.

Terug op Lau-Mar besloot Murray om me mee te nemen in zijn vliegtuig om zijn landgoed van bovenaf te laten zien. Natuurlijk zei ik daar geen nee tegen en gritste snel de camera uit mijn kamer. Het is een klein vliegtuigje, waar maximaal vier personen in kunnen zitten. De wind zorgt voor meer turbulentie dan een maag aankan, maar wat krijg je ineens een geweldig uitzicht als je het van bovenaf ziet.
Het Linga-Longa deel ligt hemelsbreed maar ongeveer 25 kilometer van de achterkant van Bealington af. De 'achterkant' is Hungry Creek, waar we de 3-weken lange muster hadden in het begin. Linga-Longa ligt in wat ze hier de Arcadia Valley noemen. Het is een Valley dat aan je linker- en rechterkant hoge bergen heeft. De plek heeft een rijke geschiedenis. Vroeger was het allemaal één groot deel van een cattle station genaamd Westgrove. Westgrove, ook wel Arcadia Station, was inmens groot en het was gezaaid met wilde stieren (inmiddels is het opgedeeld in heel veel kleinere stukken land). Ik kan een heel verhaal vertellen, maar er is een songtekst van gemaakt door de vader van de buurman van Barney. Hij is erbij geweest tijdens het 'temmen' van dit gebied. Het nummer is uitgevoerd door Slim Dusty (voor het geval iemand die naam kent) en hier is de lyrics:

Arcadia station has been cut into smaller blocks,
New homes has been built upon the untamed land,
And the graziers now, breed the best of station stock,
In the beautiful valley in the Carnarvon land.

Where the wild scrub bulls, with the mobs of clean skins
Would march into water just on sundown,
Then they ate the grass along the open valley,
But at the crack of dawn they were back in their hiding ground,

Away out there, where the wild Carnarvon ranges rise,
Where the scrubbers used to roam,
And the brigalow was their home,

The scrubber runners where the carriers of ties and straps
They could ride through the brigalow and never make a sound,
And when the wallabies rushed, and the timbers fallin' down,
Then the riders knew that the wild ones had been found.

They followed their tails, 'til they came to an open spot,
Then they called on the spurs and shouldered the best ones round,
Then they’d throw them by the tail, cut their horns and tied their legs (zo gaat het nogsteeds op oa Bealington qua wilde stieren vangen)
While the mob panned out and made for safer ground.

Oh, way out there, where the wild Carnarvon ranges rise,
Where the scrubbers used to roam,
And the brigalow was their home,

The scrubber runner is a wild and wirey
His life depends on his judgment of man and beast,
And the ridin's wild, as there's danger in the air,
When the old scrub bulls are released

But the scrubbers are gone from Arcadia valley,
And every cattle, Pat the scrubber runner knows,
And the brigalow scrub has been pulled and burned up,
Cos the erosion now where the old brown river flows.

Away out there, where the wild Carnarvon ranges rise,
Where the scrubbers used to roam,
And the brigalow was their homes. Fade out

Dit nummer geeft weg hoe de dichte valley open werd, weg met de bomen. Hoe de wilde stieren weg werden gehaald en hoe het land opgedeeld werd in verschillende 'blocks'. Inmiddels zitten er ook veel mensen die werken voor de grote gas-bedrijven zoals Santos en is er een geasfalteerde weg door de Valley aangelegd.
Voordat je de Valley inkomt, moet je alleen door de bergen heen. De bergen met scherpe bochten, diepe dalen en vallende rotsen. Iedereen die hier rijdt (of je nou een grote truck of een normale pick-up bent) heeft een ingebouwde Two-way in het voertuig. Als je op kanaal 40 zit, zit je een soort van op het Truckers-kanaal. Het is handig als je die aan hebt staan, want twee trucks kunnen niet over de weg om elkaar te passeren. Als jij omhoog gaat en iemand anders gaat naar beneden, heb je een groot probleem. Dus elke keer als we van Lau-Mar naar Linga Longa gingen, galmde 'Truck going down Lonesome Range' door de truck. Ohja, dat is hoe je het daar noemt: Lonesome Range, deel van het Lonesome National Park. Als er iemand anders je vertelde dat hij al opweg omhoog was, moest je ergens blijven wachten tot die persoon je gepasseerd was. Stiekem had het zijn charmes, ouderwets en het heeft een soort samenhorigheid en socialiteit.
De Lonesome Range-weg heeft al voor heel wat ongelukken gezorgd. De vader van Murray is uit de bocht gevloten met zijn dubbel-dekker en is ter plekke overleden. Een andere man kwam met een Road Train (dubbele vrachtwagen)vol vee naar beneden, ging net iets te hard en vloog ook uit de bocht. Hij wist uit de vrachtwagen te springen en rende als een bezetene naar beneden op de weg. Hij had alleen een probleem: de benzine uit zijn truck was sneller dan hij zelf en na een vreselijke ontploffing, is ook hij levend verbrand. Als hij niet over de weg was gaan rennen, maar het gras in was gerend, had hij nu nog geleefd. Zo zijn er nog meer van zulke verhalen. Vaak over grote vrachtwagens, gevuld met vee die te snel gingen of de weg niet goed genoeg kenden. Ik moet bekennen dat ik elke keer weer blij was als we dat stuk hadden gehad en het gevaar was geweken.

Ohja, vanuit de Arcadia Valley heb je voor een deel uitzicht op Bealington. Toen mij aangewezen werd hoe inmens groot het hier is, was ik best onder de indruk. Ja, ik weet dat het groot is -enorm zelfs- maar dit was toch nog groter dan verwacht. Ik wou dat kon laten zien wat ik zag, omdat het zo moeilijk is om te verwoorden. Voor mij is het soms nog moeilijk om er een voorstelling van te maken en ik leef er elke dag, laat staan voor jullie. Ik kan nummers geven of andere indicaties, maar dat is niets vergeleken bij het met eigen ogen zien. Wederom: I guess you should've seen it with your own eyes.

Nu zit mijn tijd er alweer bijna op hier, voor de tweede keer. Het gevoel is heel dubbel. Natuurlijk heb ik zin in mijn vakantie naar Thailand met Menno en Thomas. Natuurlijk heb ik zin in mijn trip langs de kust. Ik laat alleen ook heel veel achter, meer dan een paar maanden geleden. Ik wordt niet meer gezien als een backpacker, maar ben meer een deel van de familie geworden. Ik heb een thuis gevonden aan de andere kant van de wereld.
Ik ging uit Nederland weg om heel veel redenen, maar ook met één groot vraagteken dat boven mijn hoofd hing. Het vraagtegen waar de werkelijke reden in schuilgaat. Het was een gevoel en ik kon, of kan, niet uitleggen wat dat gevoel zegt. Ik weet wel dat een deel van dat vraagteken schuilgaat in mijn tijd op Bealington. Ik heb zoveel dingen over mezelf hier geleerd en zoveel meegemaakt dat het heel wat deuren heeft gesloten en anderen heeft opengemaakt. Het heeft te maken met die ene droom die ik al had vanaf dat ik twaalf jaar oud was. De droom die ineens heel groot werd toen ik vijftien was en mijn leven één grote puinhoop leek. De droom die lichterlijk vervaagde toen ik de kans kreeg om voor een paar maanden naar New York te gaan. En vooral de droom die vorig jaar terug in mijn hoofd kwam en die ik nu leef. Zoals ik al eens heb verteld, had ik bepaalde verwachtingen toen ik hier kwam. Ergens verwachtte ik ook een soort ta-da-moment. Een moment waarop alles ineens duidelijk werd. Nou, dat is niet gebeurd en ik denk ook niet dat dat ooit gaat gebeuren. Het is een kleine opsomming van alles. Wat uiteindelijk wel werkelijkheid is geworden, is het feit dat ik mijn plek in Australië heb verovert en dat ik een deel ben geworden van de Outback. Het is niet gegaan zoals ik het me voorstelde (alá McLeod's), maar ik ben wel gekomen waar ik uiteindelijk wilde zijn -en verder. Ik hoor niet alleen meer thuis in Nederland, maar ook hier in de Outback van Australië. Ik heb bergen beklommen (letterlijk en figuurlijk) en al mijn verwachtingen zijn uitgekomen. Het is zelfs beter dan dat. Ik ben een deel van het land en het gaat waarschijnlijk dit keer nog moeilijker worden om het hier gedag te zeggen.
De vraagteken boven mijn hoofd is nog niet helemaal weg, maar kleine stukjes werden er elke keer ingevuld zonder ik het wist. Het moment dat ik op een paard klom, het moment dat ik mijn eerste koe achternazat, het moment dat ik terugging na mijn avontuur in Sydney en zelfs toen ik een stier castreerde. So

Long, long live the walls we crashed through
All the kingdom lights shined just for me and you
And I was screaming, long live all the magic we made
And bring on all the pretenders, I'm not afraid
Singing, long live all the mountains we moved
I had the time of my life fighting dragons ( bulls) with you
And long, long live the look on your face
One day we/it/I will be remembered

Dit zal (waarschijnlijk) mijn laatste blog zijn vanaf Bealington, Taroom.
Vrijdag 8 maart vlieg ik naar Bangkok waar mijn kleine en welverdiende (al zeg ik het zelf) vakantie/cadeau begint. Daarna vlieg ik weer terug naar Sydney om te beginnen aan mijn reis aan de oostkust samen met Victoria. Een heel ander hoofdstuk van mijn reis zal dan dus beginnen. Wat heb ik toch een zwaar leven haha. I love every second of it.

Liefs!

Ps. Voor de mensen die de film Australia hebben gezien: het grote, zwarte paard komt hier uit Taroom. Evenals de stuntman van Hugh Jackman en de stuntvrouw van Nicole Kidman in de film. Beiden heb ik (achteraf) ontmoet. Ik vond het best leuk om te weten.