Painted, colors of a cowboy cliché

Time flies when you're having fun. Well, it sure does. Ik zit alweer in mijn vijfde maand hier in Australië en heb er nog zes te gaan. Kortom: nog 2 weekjes te gaan en ik zit op de helft. Als ik terugkijk naar de persoon die in haar eentje hier naartoe vertrok, had ik niet verwacht hoeveel ik na vijf maanden meegemaakt zou hebben.
Nevertheless, ik heb nogsteeds het idee alsof ik in een film zit. Ik reed laatst in mijn eentje naar het dorp. Holy shit, ik moet aan de linkerkant rijden, rekening houden met andere personen op de weg en allerlei dingen ophalen bij plekken die ik niet ken. Uiteindelijk viel dat echt heel erg mee. Het links rijden? Daar hoef ik eigenlijk al niet meer bij na te denken -dus pas op als ik weer terug in Nederland ben en in de auto stap! De winkels vinden? Taroom is zo klein, dat het redelijk moeilijk is om winkels te missen. Het leuke aan zulke dorpjes? Iedereen is zo fucking vriendelijk dat je zo uren kunt kletsen met mensen die je helemaal niet kent. Zeker als je verteld dat je voor Jess en Snow werkt op Bealington. Sommige mensen hebben al van me gehoord (beetje awkward als ik geen idee heb wie de persoon voor mijn neus is). Hoe mensen eerst altijd zeiden: oh, you're the BACKPACKER right? Nu is het: oh, you must be Jill. Ik had er altijd een beetje een hekel aan om backpacker genoemd te worden. Niet omdat ik het niet ben, maar het is zo'n ontzettende label die ik altijd opgeplakt kreeg. Jill, de backpacker. Ik mag dan wel een ontzettend grote en zware tas op mijn rug meezeulen, maar je hoeft niet altijd te benoemen dat ik 'maar' de backpacker ben. Ik kan niet precies uitleggen waarom ik graag tegen het woord backpacker inga, het heeft denk ik vooral te maken met het feit dat ik er altijd al een hekel aan heb gehad om in een hokje geplaatst te worden of labels opgeplakt te krijgen. Labels zeggen namelijk maar een klein deel van het verhaal. It just doesn't cut it.

Voordat ik daar een hele blog aan ga besteden, ga ik snel verder met waar ik het stukje mee begon: alsof ik in een film zit. Ik reed naar het dorp en kwam langs een Drover. Een Drover is een persoon die cattle van de ene plek daar de andere laat grazen. Vaak zijn deze mensen weken of maandenlang onderweg langs Stockroutes om de kudde vee die ze hebben te laten grazen terwijl ze naar de volgende plek gaan. Het is dus een soort muster, maar dan op lange termijn en vaak met een kudde die de Drover volgt, of er in ieder geval bij in de buurt blijft. Toen ik naar de man in kwestie en de kudde keek, leek het alsof ik naar een oude Western film zat te kijken. De man droeg een typische hoed, bootcut-jeans, een overhemt en had zijn paard bepakt met alles wat je maar op je paard kunt pakken. De lucht was helderblauw, het gras (door de regen) ontzettend groen en de weg zandbruin. Painted, colors of a cowboy cliché. Ouderwets, onwerkelijk, typisch cowboy-like. Normaal weet ik de juiste woorden te vinden om dingen te beschrijven, maar dit blijft onbeschreven. Guess you had to be here, with me. Het dichtstbij wat ik kom met het beschrijven van dat moment, is het heerlijke nummer van John Mayer, '3x5':

I'm writing you to catch you up on places I've been
You have this letter, probably got excited but there's nothing else inside it

Didn't have a camera by my side this time
Hoping I would see the world through both my eyes
Maybe I will tell you all about it when I'm in the mood
To lose my way with words

Today, skies are painted
Colors of a cowboy cliché
And strange, how clouds that looks like mountains in the sky
Are next to mountains anyway

Didn't have a camera by my side this time
Hoping I would see the world through both my eyes
Maybe I will tell you all about it when I'm in the mood
To lose my way

But let me say
You should have seen that sunrise with your own eyes
It brought me back to life
You'll be with me next time I go outside
Just no more 3x5's

Guess you had to be there, guess you had to be with me
Today I finally overcame, trying to fit the world inside a picture-frame

Naast een geweldig moment dat ik niet kán beschrijven, zijn er andere dingen die ik wel kan vertellen. Ik wordt hier elke dag weer uit mijn comfort-zone gehaald. Niet altijd even prettig, maar wel goed. Ik blijf graag in mijn wel-bekende zone zitten. Uit pure angst. Angst om op een motor te stappen en weg te rijden, angst om mijn gevoelens te uiten, angst om op mijn bek te gaan -letterlijk en figuurlijk. Zo ben ik gecrasht met een motor. Ik heb vaak mijn gevoelens geuit, om vervolgens heel hard vernederd te worden. Ik ben publiekelijk voor gek gezet. Een 'now I'm standing alone in a crowded room and we're not speaking'-moment. Ik ben gaan geven om mensen die het niet waard waren. Ik ben gaan houden van mensen die daarna ineens uit mijn leven verdwenen, om mij met ontzettend veel vragen achter te laten. Ik heb vragen gesteld, maar heb geen antwoorden gekregen -terwijl ik die juist nodig heb. Ik ben tegen gelogen, ik heb beloftes gehoord die niet nagekomen werden.
Op elk van die momenten hield ik mijn mond (of verkocht de klap niet die iemand verdiende). Ik liet het gebeuren, put on a brave face an probeerde verder te gaan. Uiteindelijk ben ik niet slechter van die momenten geworden, maar ik had soms mijn woorden moeten laten gelden. Ik ben niet een meisje waar je zomaar overheen walst, niet meer. Ik heb ook ideëen die goed zijn, ik ben geen nietsnut, dom blondje en ik hoef niet onder de bank geschoven te worden. Of ik dat nu zeg als backpacker, student, vriendin, dochter of vreemdeling. Ik tel ook mee.
Hier heb ik inmiddels mijn plek verovert en geef mijn input in het werk hier. Ik heb ooit verteld over dat ik me bijna een actrice in mijn eigen film voelde, omdat ik probeerde te zijn zoals de mensen hier. Ik ben niet zoals de mensen hier. Ik ben niet opgegroeid met honden als 'werktuig'. Dat is bijvoorbeeld helemaal geaccepteerd en gerespecteerd. Ik ben de persoon die de pups mee op sleeptouw neemt gedurende de dag, maar weet ook mijn grenzen. Ik weet dat er een moment komt dat ze -samen met de rest van de 60 honden- aan de ketting moeten. Snow zei laatst heel raak dat ik voor Australische farm-standards de beesten verwen (en dat ik daardoor adoptiemoeder van 3 kwikstaartjes die hij vond in de paardentrailer). Ik werd daar eerder raar op aangekeken, soms werd er wat van gezegd. Nu is het normaal voor de mensen die mij hier kennen en zien ze in dat het soms ook wel goed is. Dat is in ieder geval éen ding dat ik hier heb gebracht. Wat ik hiermee wil zeggen, is dat ik trouw aan mezelf ben gebleven en dat uiteindelijk juist gerespecteerd werd. Ik breng inmiddels zo mijn eigen ideeen naar voren als het gaat over de beesten waar ik grotendeels voor zorg. Ik heb inmiddels mijn eigen melkkoe, die ik Hannah genoemd heb. De dag dat ik terugkwam, had Snow net 3 melkkoeien gekocht. Star, Brownie en Miss Unknown (nu dus Hannah). Ik ben de persoon die ze elke dag voert en kijkt of alles goed gaat met hun en de kalfjes die ze opvoeden. Zo zijn er wat zwakere kalfjes die iets extra's nodig hebben en inmiddels weet ik dat de dingen die in mijn hoofd als een goed idee lijken, soms ook echt goed zijn. Ik weet nu ook dat een input van mij ook gewaardeerd wordt.
Ik heb geleerd dat ik mijn stem moet laten gelden. Ik zal er niet altijd vrienden mee maken, maar ik zal wel trouw blijven aan mezelf. Nu nog zorgen dat ik dit volhou, zelfs als ik weer thuis ben.

Dat gezegd hebbende, zal ik maar eens vertellen hoe het hier is geweest de afgelopen weken!
Snow is voor de derde keer naar Rollstone om Jess en Jode te helpen bij de muster. Ja, hij is gigantisch -ze hadden een week geleden al klaar moeten zijn en hebben minstens nog een week te gaan. Mick en Josh zijn weg (yes, Joss, de belager, is weg!). Dat is fijn en vervelend tegelijk. Ik ben blij dat ik niet elke keer meer achterom hoef te kijken of ik niet stiekem gevolgd wordt, maar Mick kan ik altijd wel waarderen. Hij zou vorige week Josh naar huis brengen op woensdag en de woensdag daarop (afgelopen woensdag) weer terugzijn. Nu lukte dat niet door de overstromingen. Ohja, dat was ook nog wat! Kom ik later op terug. Anyways, hij zou vandaag dan komen, want de wegen zijn weer open enzo. Ik zou dan meegaan met Snow om te helpen bij de muster. Mick belde alleen op gisteravond, hij had geen geld om te komen en kon pas op zijn volgende 'payday' komen. You f*ing ... Dat houdt namelijk in dat ik hier voor de zoveelste keer op rij hier in mijn eentje ben. God knows, ik ben niet goed in mijn eentje. Ik ben helemáál niet goed alleen. Simpelweg, omdat ik geen optie heb. Ik heb geen optie om mensen te bezoeken of er even tussenuit te gaan. Ik zit hier, doe mijn werk en ben moederziel alleen. En eerlijk is eerlijk: ik maak mezelf hondsdol. Het is heel anders dan in Nederland even alleen zijn voor een dag, onvergelijkbaar eigenlijk. Ik had veel liever naar Rollstone gegaan. Ook als dat betekent dat de wekker om half 4 gaat en je doorgaat tot het donker wordt. Dan had je in ieder geval mensen om je heen. Dat is ook een grote eyeopener geweest: I suck at being alone. Als het goed is, is Snow terug op maandag so fingers crossed.

Het weer. Wauw, het weer. Het barstte ineens los, de wegen werden onbegaanbaar en de creeks waren ineens woelende rivieren. Je zit dan letterlijk opgesloten op een klein stukje terrein, want een creek rent rond het huis zo ongeveer. Het was heel vreemd om mee te maken. Zo schijnt de zon en ineens wordt het donker en bevind je je een regenachtige hel. Die dag kon Snow nog net terugkomen van de dagen dat hij toen ging helpen, dus ik was blij dat ik in zo'n stress-periode niet alleen hoefde te zijn. Gewapend met een lange regenjas, hoed en regenlaarzen waag je je buiten, maar er is weinig te doen. De paarden kunnen de creek niet over en hoeven dus niet gevoerd te worden. De koeien komen ineens maar 1 keer per dag opdagen, in plaats van 2. De waterbakken van de honden vullen zich ineens vanzelf.
Mobiele telefoons werken niet meer, op het nieuws hoor je dat er tornado's dichtbij zijn en landinwaards zouden kúnnen gaan en zie je beelden van grote overstromingen richting de kust. De kust is hier trouwens maar een paar uurtjes vandaan. Alle plekken waar het regent liggen plat. Mensen moeten worden geëvacueerd, huizen worden meegesleurd door het water en bruggen worden afgebroken alsof het niets is. Het komt uit het niets opzetten en is ook ineens weer weg. En dát, deze regen, is waar ze het mee moeten doen. DIT is het regenseizoen. Hier op Bealington is dat net 200 mm regen. Het is veel in 1-2 dagen tijd, maar niets als je eht verspreid over een jaar tijd. Normaal krijgen ze het dubbele ongeveer, maar er is geen regen in december geweest. En dit noemen ze een regenseizoen. Het seizoen waar ik geen zin in had. Ik weet wel waarom het hier de Sunshine State heet, zelfs in het regenseizoen schijnt de zon praktisch elke dag non-stop. Ik heb nog nooit meegemaakt dat regen zoveel kan doen en voor zoveel kan zorgen. Alles ligt op zijn kop -zelfs letterlijk.
Je zou zeggen dat ze er inmiddels trouwens wel iets op gevonden zouden hebben.. Dat is iets wat ik bizar vind: sommige dorpen staan ELK jaar onder water en nog wordt er niets aan gedaan. Voor mij lastig te begrijpen, maar dat is éen van de dingen in Aus die ik nooit zal begrijpen.

Inmiddels is het weer warm, zonnig en vooral zomers!

Love, hugs & kisses!

Ps. Ik wordt inmiddels weleens op pad gestuurd 'the bush' in. Om een kudde paarden te vinden, bepaalde koeien of weet-ik-het-wat. Snow begrijpt niet hoe ik elke keer mijn weg weer thuis vind, want elke keer als hij vraagt om naar een bepaald punt te wijzen, wijs ik de verkeerde kant op. Toch kom ik elke keer wél op het goede punt uit (go figure). Anyways, elke keer zijn die ritjes te paard magisch. Elke keer weer zie ik tientallen kangoeroe's en kuddes brumby's. Brumby's zijn voor veel mensen hier meer een pest dan iets anders, maar God wat vind ik ze mooi. Ze stralen een bepaalde vrijheid uit, die je alleen bij wilde paarden ziet. Ze zijn vaak nieuwsgierig naar 'het paard met de ruiter', maar besluiten vaak op het laatste moment toch weg te rennen. Hier lopen twee brumby's rond die te rijden zijn (gevangen toen ze een veulen waren en met de hand opgevoed), maar dat is toch anders dan de echte wilde. Elke keer kijk ik weer intrigerend toe als ze voorbij rennen. Magical. En de kangoeroes... ik hoef geloof ik niet te vertellen hóe ontzettend gaaf het is om daar elke dag weer verschillende soorten en grootes van te zien. I freaking love it! Ik vraag me dan ook wel eens af of ik daar óoit aan zou kunnen wennen. Of dat ik juist ooit nog zonder zou kunnen.