Autumn leaves falling down like pieces into place

Na een eindeloze zomer, zit je ineens ergens waar de bladeren naar beneden vallen, rood, geel en oranje de straten kleuren en waar de kou zich om je heen waant. Je reis langs de oostkust is ineens niets meer dan een herinnering. Alle plekken die je hebt bezocht, hostels waar je hebt geslapen, mensen waar je je mee hebt omringt: allemaal herinneringen. Het voelt alsof de vakantie over is en ik in drie uur tijd weer terecht ben gekomen. Ik had verwacht dat het zou voelen als een klap in mijn gezicht, maar het voelt juist heerlijk. Het is alsof ik in die reis-maanden stukjes heb verzameld die nu ineens op zijn plaats vallen, net als de bladeren die van de bomen langzaam naar beneden dwarrelen. Van elke plek dat ik ben geweest, heb ik iets meegenomen. Of het nu letterlijk of figuurlijk is, bestaat uit een armbandje of een bepaald gevoel; het is meegenomen vanuit die ene plek waar je toen was. Terwijl ik aan het reizen was, bleef ik tegen mezelf zeggen dat er een bepaalde 'missie' achterzat. Een diepere betekenis achter het zien van mooie dingen en het doen van nog geweldigere dingen. Stukje bij beetje dwarrelen die blaadjes op mijn straat en zie ik meer en meer wat ik in al die tijd heb gedaan -en wat niet. Soms heb ik keiharde lessen moeten leren, soms heb ik dingen moeten laten gaan. Soms heb ik mijn hoofd moeten gebruiken en soms moest ik mijn gevoel achterna. Terwijl je op het moment zelf nooit weet of je de goede beslissing neemt of stap zet, achteraf wordt het altijd duidelijk(er). Natuurlijk geldt dat niet voor alles en natuurlijk zeg je niet tegen alles en iedereen gedag. Soms, heel soms, is zelfs die ontwetendheid het leukst van allemaal. Het schept hoop, inspiratie en nieuwe dromen.
Om een lang verhaal kort te maken: terecht komen in de herfst in Melbourne voelt als thuiskomen. Ik ben altijd verliefd geweest op het zien van de seizoenswisselingen (volgens mij heb ik hier zelfs een keer een blog aan gewijd) en om na een jaar lang zomer te hebben gehad, is dit heerlijk voor de verandering. Het ziet er mooi uit, je ziet mensen iets dichter tegen elkaar aanlopen om dat extra beetje warmer te worden en een nieuwe garderobe is ook nooit verkeerd. Ik verwacht elk moment ook kerstverlichting, -versiering of muziek te zien of horen. Ik krijg er helemaal de winter/kerstkriebels van. Bizar gewoon.
Het leukst, of mooist, is te verklaren met een titel van mijn blog: Autumn leaves falling down like pieces into place. Hallo Melbourne!

Maar voor ik daar over door ga, zal ik eerst mijn avonturen langs de oostkust vertellen.
In mijn laatste blog vertelde ik dat mijn volgende stop Airlie Beach ging zijn,so here we go: Airlie Beach is een party-dorp. Praktisch iedereen die hier stopt gaat naar de Whitsundays. De meeste mensen komen een dag voor de Whitsundays aan en gaan de dag erna weer weg. We kwamen iets eerder aan en besloten in een rustige B&B te verblijven (wat uiteindelijk geen B&B bleek te zijn). Heerlijk. Weinig mensen, een zwembad op 10 meter afstand en verder eventjes niet. Behalve het gevaar van vallende kokosnoten dan.
Daarna gingen we door naar een hostel midden in de hoofdstraat. Hier zijn we 's avonds uitgeweest en het was precies wat je kan verwachten voor een uitgaansplek: grote clubs die vanalles organiseren. Van Jellywrestling tot Wet T-shirt Contests. Nee, ik heb niet meegedaan.
Toen was het tijd voor de Whitsundays! Op een boot genaamd Avatar gingen we een van de mooiste plekken van Australia bekijken. Het was best een luxe boot. Romana, Nadia en ik hadden geluk met onze slaapplek. We hadden een 3-persoonsbed. De rest moest in kleine hutjes slapen aan de zijkant van de boot. Zo'n hut met het dak nog geen 10 centumeter van je hoofd als je ligt. als je geen claustrofobie had, kreeg je het wel. Helaas hadden we wederom niet geluk met het weer. Eens in de zoveel tijd werden we getroffen door een enorme regenbui en kroop iedereen naar binnen. De Whitsundays zijn niet gemaakt voor regen, laat staan de boten. De eerste nacht was heel hobbelig. We lagen in een 'rustige' plek geankert, maar het hielp weinig. Nadia werd daarbij ook ziek. Een virus kreeg haar te pakken en waarschijnlijk heeft het zeeziek-zijn daar uiteindelijk aan meegeholpen. De hele nacht is die op geweest om over te geven. Heel naar allemaal. De volgende dag gingen we met de boot naar DE plek: Whitehaven Beach. De plek waar alle foto's op kaarten worden gemaakt. Wat gebeurd er? Het regent pijpenstelen. Ondanks dat ik uit Nederland kom en gewend moet zijn aan regen, is het gewoon een domper als je op een plek bent waar de zon hoort te schijnen. Het is gewoon niet zo mooi als dat het hoort te zijn. Although: ook nu was het breathtaking, zeker met de storm die je aan zag komen in de verte. Nadia was wel meegegaan aan wal in de hoop iets beter te worden. Helaas was dit niet zo.. Ik heb nog nooit iemand zo wit zien wegtrekken om vervolgens geel uit te slaan, haar kleur terug te krijgen en weer zo wit als een lijk te worden. Het was best eng om te zien, en vooral heel naar voor haar. Het is een van DE plekken waar je heen moet en zij was ziek. Bad timing. Zij kon gelukkig met een andere boot terug naar Airlie die dag en heeft dat dus gedaan. Ramona en ik bleven. Wat we hebben gedaan? Veel gesnorkeld! Super gaaf die onderwaterwereld. Van kleine haaien tot vissen met een enorme mond en lippen. De mensen uit Afrika kunnen daar nog wat van leren. Ook een leuk detail: voordat we in het water gingen werd ons uitgelegd dat we een 'stingersuite' aanmoesten tegen kwallen. We hoefden maar bang te zijn voor 2 kwallen waarbij er 1 heel doorzichtig was. Ramona en ik waren net in het water en tussen ons in kwam een hele kleine kwal zwemmen waarbij je alleen de randjes kon zien. Geen idee of het de gevaarlijke was, maar ik kan je vertellen dat je hart toch even op hol slaat als je dat ineens ziet.
De boottocht was me ook wat. Op het moment dat de zeilen uitgingen, werd alles een stuk ruiger (ja, nog ruiger). Alles, maar dan ook alles werd nat. Wederom hadden we geluk met onze slaapplek, want dat was een van de droge plekken. Er waren mensen die hun gedag moesten zeggen tegen hun telefoons of camera's. Dat is in ieder geval iets waar ik geluk mee heb gehad. Anyways, het was koud, de golven waren zo hoog dat het over de boot sloeg en het werd alleen maar erger en erger. Tot de Captain ineens riep: 'everybody get on the fucking net!' Er waren 2 netten op de boot waar je op kon liggen/zitten etc. Verbaast haastte iedereen zich op het net. Bleek er iets mis te zijn in het stuurboort. Vraag me niet wat, het is allemaal veels te technisch. Het kwam er opneer dat we verder moesten met de motor ipv de zeilen van de boot. Sidenote: in het begin werd er verteld dat als iedereen op het net werd geroepen er iets goed fout is. Stress dus voor een paar seconden. Helemaal koud kwamen we weer aan wal, blij dat we eindelijk een douche konden nemen.

De volgende dag stond een trip naar Magnetic Island gepland: een ander paradijsje van de oostkust. Die nacht werd ik alleen hondsberoerd. Rond 9 uur zou onze bus gaan, maar helaas was die te laat. Twee uur te laat. Als ze het doen, doen ze het in ieder geval goed hier. Niet geweldig als je hondsberoerd bent en het liefst in bed ligt. Daarbij was het ook nog eens Koninginnedag en Nadia's verjaardag (die weer beter was, alleen mij aangestoken had). Rond 11 uur kwam onze bus eindelijk en op het moment dat ik mijn backpack erin had gestopt, werd ik zo zwak dat ik erbij moest gaan zitten. Nu was ik de persoon die wit weg was getrokken en als een hoopje op de grond zat voor ik de bus in kon. Een helse rit was het volgende obstakel, gevolgd door een bootrit naar het eiland en een andere busrit op het eiland. Daarna mocht ik eindelijk in bed kruipen. Wat een manier om de laatste Koninginnedag te vieren en wat een ge-wel-dig-e manier om een verjaardag te vieren.
De volgende dag ben ik wel meegegaan naar het Wildlife Park waar we krokodillen, slangen en papagaaien vast moesten houden. De krokodil had wel een tapeje rond haar mond voor de zekerheid (dus stiekem was het heel ongevaarlijk), maar ondanks dat was het best cool. Toch vond ik de papagaai het leukst. Hij was knalblauw en heel schattig. Als je een zaatje in je mond deed, gaf hij je een 'kus'. Met andere woorden: hij pakte het heel voorzichtig uit je mond. Hij leek er zichtbaar van te genieten en ik was helemaal verkocht.
Ook hebben we een wandeling gemaakt met allerlei oude dingen van het leger op het eiland. Best gaaf om te zien en daarbij werd je ook getrakteerd op een geweldig uitzicht. Het was alleen super warm, ik was nog zo zwak als een vaatdoek en hadden we niet genoeg drinken bij ons.

Volgende stop: Cairns! Een van de plekken waar ik heel erg naar uitkeek. Weer een beetje de bewoonde wereld in. Iedereen die ik tegenkwam en die in Cairns was geweest had er een paar dingen over te vertellen: het is best klein en het is een feeststad. In beide dingen zat een punt, maar het was groter dan de dorpen waar ik tot dan toe was geweest (behalve Brisbane). En het is een feeststad, maar als je niet uit wil gaan, ga je niet. Daarbij zat ik in een super leuk hostel. Het lag iets van het centrum af en had echt een geweldige sfeer. Er waren heel veel hoekjes waar lekkere banken stonden, alle mensen kenden elkaar en het zag er heel gezellig uit.
Vanuit Cairns kon je best veel ondernemen. Zo zijn we een dag naar de Tablelands geweest: het regenwoud. Natuurlijk regende het. Het is achterlijk hoe er in het regenseizoen nauwelijks regen is gevallen en het nu maar blijft vallen. Bedankt Moeder Natuur. Aan de andere kant: het is het REGENwoud, dus wat kon ik verwachten? We gingen hier met een organisatie genaamd Uncle Brian's heen (als je ooit naar Cairns gaat: ga met die organisatie naar het regenwoud, veel beter kan je het niet krijgen). Ohja, in Cairns heb ik Victoria opnieuw ontmoet en met haar deed ik deze tour. Je wordt in een busje naar het woud gebracht en daar zagen we geweldig mooie dingen. Als eerst gingen we naar een rivier waar een legende achterzit en wat nagespeeld moest worden. Twee acteurs werden daarvoor ingezet, ik bleek er een van te zijn. Het verhaal erachter gaat over een Aboriginal vrouw (Alana, gespeeld door Jill) die verliefd is op een grote heerser en daarmee trouwt. Dan wordt ze verliefd op een andere man en gaat er daarmee vandoor. Haar man vind hun en ze worden aangevallen. Haar affaire rent er vandoor en Alana blijft alleen achter. Ze huilt zoveel, dat de rivier is gevormd vanuit haar tranen. Een heel treurig liefdesverhaal, maar wel een mooie rivier. Die echt ontzettend wild was door al de onverwachte regen die was gevallen. Daarna kwamen we bij de Josephine Falls, je raadt het al: een waterval. Ook deze was wilder dan ooit. Normaal kan je vlakbij de waterval van rotsen afglijden alsof het een glijbaan is. Nu waren er geen rotsen te zien, alleen maar kolkend water. Het water leek zo woest, alsof het geen idee had waar het met zijn frustratie heen moest en daarom overal maar tegenaan klotste. Bijzonder om te zien.
We zijn ook naar een van de bekendste plekken daar gegaan: de Millaa Millaa Falls. Wederom een postcard-plaatje. Of mensen kennen het van de Peter Andre-musicvideo. Of van de Herbal Essence-reclame. Wij moesten natuurlijk ook het water in. Ik kan je vertellen: dat was KOUD. Het was buiten best koud door de regen (vooral in bikini) en dat water maakte het niet beter. Toch was het wel super mooi.
De dag daarna hadden we onze volgende tour: scubadiven in het Great Barrier Reef. We gingen met een organisatie genaamd Ocean Freedom en het was geweldig. Dit keer hadden we mooi weer! Eerst gingen we snorkelen en alleen toen al zagen we hele mooie dingen. Na de eerste keer snorkelen, mochten Victoria en ik als eerst aan het handje mee scubadiven. WAUW. Wat was dat geweldig. We gingen ongeveer 8 meter naar beneden. Al het mooie koraal, de verschillende soorten vissen en natuurlijk het zwemmen met een schildpad. Ik hou van schildpadden. Ze hebben een heel goed effect op me en ze zien er zo schattig uit in het water. Zo lekker chil, op hun gemak. Daarna hebben we ook nog een kleine haai gezien. Een ongevaarlijke, maar het was alsnog super tof om te zien.

Na anderhalve week in Cairns (waar het overigens 33 graden was), was het tijd om de oostkust gedag te zetten en naar Melbourne te vliegen. Het is wonderlijk hoe ver weg en dichtbij sommige dingen lijken. Ik kan me nog zo makkelijk herinneren dat Victoria en ik na een lange busreis 's nachts in Port Macquarie aankwamen en een bed moesten delen. Ik kan me ook nog heel makkelijk herinneren hoe heerlijk het was om een dag alles van je af te gillen in Wet 'N Wild of hoe koud en nat ik was toen onze tent op Fraser lekte. De hele reis heeft voor heel wat leuke, mooie en memorable momenten gezorgd. Veel mensen die ik heb leren kennen, zijn al thuis -terug naar het 'gewone' leven. Het is iets waar ik naar uit kijk, maar ook tegenop zie. Na zolang reizen, werken en gewoon een heel ander leven leiden dan thuis, is het raar om aan thuis te denken, maar vanaf het moment dat ik in Melbourne kwam en dat me het 'thuisgevoel' gaf, moet ik er steeds meer aan denken. Je maakt hier je eigen soort van familie, vrienden en plekken die op dat moment als thuis voelen. Ik weet dat het nog even duurt voordat ik ga, maar het idee is raar. Hier bestaat je leven uit hele andere aspecten dan thuis. Hierdoor worden je emoties soms op de proef gesteld (is het echt wat je voelt, of is het gewoon het reizen dat alles mooier maakt?), soms vind ik het moeilijk om te weten of het wel echt is of niet. Niet alsof ik aan de drugs zit en hallicuneer hoor, maar soms is het zo van: is dit ECHT mijn leven? Het komt erop neer dat het nog steeds een droom lijkt om hier te zijn en dit leven te leiden. Ik heb zoveel verhalen om te vertellen, indrukken om uit te leggen en momenten die ik met mensen wil delen. Aan de andere kant is het allemaal heel moeilijk uit te leggen of om het anderen te laten begrijpen. Vaak ben ik aan de telefoon ook de persoon die van hak op de tak allerlei verhalen verteld om vervolgens te vragen hoe het thuis is. Het antwoord is vaak: gewoon, niets bijzonders eigenlijk. Well, fuck. Het is alsof er thuis niets gebeurd, terwijl ik juist het idee heb dat wanneer ik thuis kom, alles anders lijkt. We'll just have to see.

Anyway, nu ben ik dus in Melbourne! Nieuwe plek, nieuw hoofstuk, nieuw deel van mijn reis.
Het is koud (hallo winterjas, sjaal, laarzen en muts!). Het is heel erg wennen na een jaar zomer. Vooral in Cairns was het weer ouderwets warm de laatste dagen. In 3,5 uur ben je ineens in de herfst beland. Surrealistisch lijkt het, vooral wetend dat je nog in hetzelfde land bent. Maar het spelen met de bladeren (ja, echt), de kou en alles wat ik zie hier voelt heel goed. Ongelooflijk dat ik dat ooit over de kou zou zeggen (ondanks dat ik altijd al van de herfst heb gehouden -de winter daarentegen...).

Ik geloof dat dit het alweer was voor deze keer!
Ohja! Ik zit hier in de bibliotheek van Melbourne, wat een gebouw! My mind is blown. Het is enorm en ook heel modern -maar toch oud. Een geweldig gebouw als je het mij vraagt. Het voelt een stuk fijner dan de bieb's in Apeldoorn in ieder geval. Ik heb het ook nog nooit zo vol gezien. Het is tegenover een universiteit dus het is vol met studenten (toen ik naar binnenliep, voelde ik me zelfs weer een student en verwachtte elk moment mijn oude klasgenoten tegen het lijf te lopen) en allerlei andere werklui. Ook dit is voor mij bizar.


Dit was het echt :) Heel veel liefs vanuit het zuidelijke Melbourne, xxxxxxx