Life brought me to places I never thought I'd go.

Ken je het gevoel van energie die uit het niets in je opkomt? Dat je 's avonds in je pyjama voor de spiegel staat, ee vrolijk nummer hoort en jezelf niet kan beheersen om niet alleen mee te zingen, maar ook mee te dansen? Ik heb veel van dit soort momenten gehad. Allemaal hadden ze keer op keer te maken met jongens (of mannen, het is maar net hoe je het bekijkt). Of het nu is omdat hij me ein-de-lijk zoende, omdat je crush je toch wel ziet staan, of simpelweg door iets wat hij zei. Al die momenten hadden ermee te maken. Tot nu toe dan.
Dit keer was het anders. Dit keer liep ik heel casual met muziek in mijn oren rond op Timor, de boerderij waar ik een tijdje verbleef. Er kwam een vrolijk nummer op, ik zag een trampoline en kon mijn energie niet meer beheersen. Ik kan nog steeds de reden van het gevoel niet geven. Niet precies in ieder geval. Het enige wat ik weet, is dat het een gevoel van vrijheid was. Ik keek om me heen, zag het geweldige landschap en had eindelijk door: Jill je bent in Australie. Ik voelde me invincible. Dit blijkt alleen al uit het feit dat ik op een trampoline sprong.. iets wat ik in de afgelopen drie jaar heb weten te vermijden.

Het is raar om te bedenken dat alles op deze reis anders is dan gepland. Ik dacht dat mijn dagen in Sydney niet heel bijzonder zouden worden, maar meer een overbrugging tot de OutBackPackers. Dit bleek totaal het tegenovergestelde te zijn. Ik had de tijd van mijn leven daar en het was bittersweet om weg te gaan. Van de cursus had ik heel veel verwacht en dit viel zwaar tegen. Het was niet zo leuk, uitdagend om wat-dan-ook wat ik verwacht had. En daarna kwam mijn baan. Ik had ergens verwacht dat dit 'de' baan zou worden en dat ik hier zou blijven voor een lange tijd. Toen kwam ik hier en in het begin wilde ik al heel snel weer weg. De bomen, het 'huis', de beesten. Alles maakte het dat ik naar huis wilde. Maar ik zette een knop om en leerde ermee leven. Inmiddels is het een soort van normaal geworden. Ik heb het hier zelfs naar mijn zin gekregen en ben om de mensen en dieren gaan geven.
Life brought me to places I never thought I'd go.

Op vrijdag de 9e din ik opweg naar Jules en haar familie om daar een weekje te blijven. Uiteindelijk waren dat er bijna twee. Ik weet inmidddels heel goed dat het begrip 'tijd' niet letterlijk genomen wordt. Een week wordt twee weken, ochtend betekent soms zelfs de volgende dag -in de avond. Het is hier heel normaal, maar ik moest er even aan wennen. Het was even verwarrend.
Het dorp waar de familie woont heet Injune, niet heel ver van Taroom af. We kwamen er aan en het eerste wat ik dacht: er staat een H U I S! Geen luxe, maar het had de warmte dat alleen een huis kent. Warmte die ik stiekem al die tijd gemist heb, zonder het te realiseren.

In het weekend werd ik meegenomen naar een tupaware-party. Een goed voorbeeld van een feestje waar huisvrouwen heengaan voor veel redenen -ze hebben weinig te maken met de bakjes waar je eten in kan bewaren. Als eerst wordt er gedronken, veel gedronken. Het liefst rum of chamagne. Side note: iedereen is met de auto en kinderen. Ook wordt er ontzettend veel geroddeld. Volgens mij is dit de hoofdreden van dit soort feestjes. But then again: er wordt geroddeld op elk feestje en vaak doet iedereen gezellig mee. Ik heb in ieder geval heel wat verhalen voorbij horen komen. Van dieven in de Kindergarten tot familieruzies. Ik kende al deze mensen niet en na een halve dag al dat gezeur aan je hoofd over mensen die je niet kent, wordt je aardig moe.

De rest van de week was ik een soort nanny. Ik pastte op de kinderen als Jules weg was. Norm is vaak aan het werk. Hij werkt ook op andere boerderijen (acht uur daar vandaan) en blijft daar dan vaak voor meerdere dagen. Een heuze tragedie voor de kinderen als hij weggaat. Het is een typische scene uit een film: moeder en kinderen zwaaien de vader uit die voor langere tijd weggaat. Kinderen huilen en moeder probeert zich groot te houden voor de kids. En dan was ik er! Ik zwaaide Norm vrolijk gedag en troostte vervolgens de kindjes.
Naast het spelen van nanny, hielp ik natuurlijk ook op de boerderie. Er was niet veel te doen trouwens: paarden, honden en koeien voeren. De enige koeien die je meot voeren zijn de twee melkkoeien. Ze hebben beiden twee kalfjes. Een van ieder is van hunzelf, de ander is de 'geadopteerde'. Ze hebben genoeg melk en zo red je op een makkelijke manier een kalfje zonder moeder. Zo kwam er eentje genaamd Snow (Billy noemde hem zo, want hij kwam bij Snow vandaan) daar terecht, omdat hij gebeten was door een dingo en te wild was om hem met de hand op te voeden.
Elke dag werd ik hier wakker gemaakt door een vrolijke Billy die heel hard 'WAKE UP JILL' riep en vervolgens -soms met Kelly- op mijn bed sprong om zeker te weten dat ik wakker was. Elke dag reden we Billy naar de schoolbusstop en brachten Kelly naar de Kindergarten (Kindy). Op dinsdag en woensdag was er voor beiden een zwemles in Roma en daar was ik natuurlijk ook bij aanwezig. Al was het alleen maar om even in de bewoonde wereld te zijn en een klein beetje winkels te kunnen bekijken. Op dinsdag en donderdag kwam er ook iets leuks op mijn pad: de rubbishrun. Julie en Norm hebben dit begin deze maand over genomen en zijn de vuilnismannetjes van Injune geworden. Omdat ik besloten had vaker 'ja' te zeggen en me eens niet tegen te laten houden door mijn eigen grenzen, besloot ik te helpen. Het kostte me een diepe zucht en een grijns van Julie om me over te halen. Ik kan inmiddels op mijn cv zetten dat ik ook gekwalificeerd ben om vuilnisvrouw te worden. Net als autowasser. Ik heb hier zoveel auto's, trailers en trucks gewassen, dat ik bijna zou besluiten om een carwash te beginnen. Inclusief bikini-outfit om nog een beetje bij te kleuren en wat extra's te verdienen. Ik denk dat je in dorpen zoals dit met zo'n idee best wat geld kan verdienen. Gelukkig ging mijn eigen fantasie me hier te ver en heb ik dat idee uit mijn hoofd gezet.

Ik heb hier het hele stuk land gezien. Het is een stuk kleiner dan Bealington en er zijn een stuk minder bomen. Hier is het wel opgedeeld in paddocks. Er zijn er ongeveer zeven en kan me nog een paar namen herinneren.
Bathtub, omdat er een dam is dat lijkt op een bathtub.
Sandy Creek, omdat er veel zand zit in de creek die er doorheen loopt.
Homebore, omdat er daar geboord wordt voor water dat naar het huis loopt
Bobby's hall, omdat.. ik heb geen idee waarom.

Donderdag was het weer tijd om terug te keren naar Bealington. Na een geweldige 'vakantie' was het een beetje bittersweet om terug te gaan. Ik had er zin in, maar wilde tegelijk niet echt weg. Ik had hier een huis, meer sociale contacten en een totaal andere functie binnen het gezin. Op Bealington heb ik mijn eigen plek al wel verovert en ik leer hier keer op keer mijn grenzen verleggen. Ik leer hier sowieso veel over het leven. Ik leer dingen over koeien, over het brandmerken van een paard en leer veel dingen over de gezondheid van beesten. Ik leer hoe je in het dagelijks leven op een boerderij als dit overleeft en wat dingen zijn die je elke dag moet doen. Zo zijn er dingo's die een flinke pest zijn hier en je krijgt er geld voor als je ze doodschiet. Ze jagen op het vee (lammetjes, kalfjes en de zwakkelingen) en al spelende vermoorden ze het arme dier. Om het vervolgens half of niet op te eten. Aderlaars komen hier ook veel voor. Gevaarlijk voor mens en dier. Ze zijn zo inmens en vallen aan wat ze aan kunnen vallen. Ze hebben klauwen zo groot als (of groter dan) mijn handen en hebben per nagel kracht om 1000 pond te doorboren. Niet een vogeltje wat je graag tegenkomt dus. Ik moet wel toegeven dat het verschrikkelijk mooie dieren zijn van dichtbij. Het doet me altijd een beetje denken aan Pocahontas. Waarbij zij en John de aderlaars op hun arm hebben en ze weg laten vliegen. Elke keer hoor ik dan ook het nummer 'Colors of the wind' in mijn hoofd.

Over kleuren gesproken! Blauw, rood, geel en zwart zijn kleuren zie je vaak in de lucht kunt zien. Maar nog nooit heb ik ze zo fel, of zo donker, gezien. Op een heldere dag is de lucht blauwer dan blauw met een zon die geel schijnt dat je er bijna U tegen zegt. Met een zonsondergang kleurt alles rood -fel rood- en geeft het een geweldig uitzicht. Als er een storm aankomt... dan is het zwart. Pikzwart. Nog nooit heb ik het zo zwart gezien en was ik bang voor de lucht. Dit keer was ik bang voor het zwarte wat eraan kwam. De storm viel uiteindelijk mee in Injune, maar was erg in Brisbane. We hadden geluk!

Om het af te sluiten: halverwege december begin ik als het goed is als nanny! Het is in Georges Hall, een suburb van Sydney. Ik probeer er niets van te verwachten, aangezien dat toch nooit uitkomt. Maar stiekem ben ik toch wel heel benieuwd en ik heb zin in een nieuw avontuur.

Liefde vanuit Taroom!

ps. ik kan inmiddels zelfs als slager aan de slag! Ik heb Snow wederom geholpen met het snijden en verpakken van vlees. Dit keer hield ik me heel goed staande en heb mezelf ook over die drempel heen geworpen!