The golden age of something good, right and real

Geflirt, bootycalls, sexts, mannen en-ga-zo-maar-door. Dit waren allemaal dingen die dagelijks, zo niet wekelijks, mijn volle aandacht hadden. Het was een deel van mijn leven, een deel van mij. Het zijn dingen die ik sinds mijn verblijf op een Australische farm gedag heb moeten zeggen. Het zijn dingen die ik dit weekend weer had kunnen krijgen, als ik dat had gewild.
Twee maanden geleden had ik me niet voor kunnen stellen dat ik ook maar een week zonder alleen al geflirt kon. Ik had me toen niet kunnen bedenken hoe ik nu in mijn schoenen zou staan. Op dit moment ben ik in principe alleen maar met mezelf bezig. Het klinkt egoistisch -en dat is het misschien ook wel. Ik ben bezig met hoe ik op dit moment naar de wereld kijk en ernaar wil kijken, ik ben bezig met het werk dat ik doe, de plekken die ik zie en de dingen die ik meemaak. Het meest ben ik bezig met mijn innerlijke groei. Ik wil niet alleen het beste uit deze reis halen, maar ook het beste uit mezelf. Daar zou ik niemand bij kunnen gebruiken, daar wil ik niet iemand bij gebruiken.
Met al deze dingen, ben ik erachter gekomen dat het soms best lastig is om in bepaalde situaties jezelf te blijven. Niet alleen in bepaalde situaties trouwens, over het algemeen. Het is zoveel makkelijker om je totaal aan te passen aan je omgeving en de personen waar je mee omgaat, dat ik af en toe mezelf erin verlies. Ik wil teveel aanpassen op dat soort momenten. Dit merk ik onder andere in mijn omgang met dieren. Ik ben altijd heel gezellig met honden en binnen drie seconden ben ik van zo'n beestje gaan houden. Hier worden de meesten gebruikt als werkhonden en kennen niet de liefde die een huishond krijgt. Er zijn een paar honden waar ik om ben gaan geven, maar een aantal daarvan zijn ook doodgegaan aan een ziekte, of spoorloos verdwenen. Het is dan makkelijker om je gevoelens op dat gebied gewoon uit te zetten en te acteren zoals deze mensen leven. Maar dat ben ik niet. Dat wil ik ook niet zijn. Voor boerderijen zoals dit ben ik een prinses, een meisjes-meisje (niet alleen voor deze boerderijen trouwens, dat ben ik sowieso wel een beetje...) en af en toe een verwend nest. Ik gil als er een kikker in de wc-pot blijkt te zitten, ik krijs als er een grote spin op mijn schouder zit als ik onder de douche sta (seriously, ik hield het niet meer) en ik ben op van de zenuwen als er een giftige bruine slang voorbij slingert (ik durfte de keuken niet uit voor minstens een halfuur). Ik kan geen muisjes met mijn schoen doodslaan (Wendy knows), of dingo's doodschieten omdat ze een pest zijn. Dat ben ik niet. Toch betrap ik mezelf erop dat ik die persoon af en toe probeer te zijn. Simpelweg, omdat ze hier zo zijn en het voor hun zo normaal is. Op een boerderij als dit groei je niet op om een meisjes-meisje te zijn, je wordt een tomboy. Je speelt als kind met trucks, motors en je wordt vies in de modder. Ik speelde met barbie's en wilde niet heel graag vies worden van de modder. It's kind of a mens world out here.

Ohja, de mannen, daar ging ik over vertellen. Wat zal ik daar eens over zeggen? Wees niet bang dat ik er met een eindig hier ;)
Dit weekend heb ik voor het eerst local dudes ontmoet op de campdraft. Er was ook een bull ride (wij zouden rodeo zeggen) en daar komen veel 'jongere' mensen op af. 's Avonds was er een 'feest' waar iedereen zo ongeveer losgaat. Lees: losgaat op country music. Nummers zoals 'I fell in love with the farmers daugther', 'honky-tonk' en 'man, I feel like a woman' kwamen uit de speakers. Nu kan ik helemaal losgaan op Shania Twain (God, wat een herinneringen aan die avond, right Wendy...), maar op de rest? Waar blijft de heerlijke dubstep zo af en toe? Waar blijven de 'I got the moves like Jagger' moves and tunes? Hoe kunnen mensen een hele avond losgaan op alleen maar country? En ja, dan gaan ze echt los. mensen dansen waar ze de ruimte hebben en hoe. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Meerdere keren werd ik bijna de dansvloer opgesleurd, maar ik had een goede smoes: ik droeg slippers. Niemand draagt slippers. Maar ik ben de backpacker en ik doe het gewoon lekker wel. Het redde me uiteindelijk ook nog van een hoop locals. Niemand neemt hier een bord voor zijn mond. Honesty is the best policy volgens de meesten. I agree, maar je hoeft niet alles te zeggen wat er in je hoofd opkomt. Zo was er een jongen, zijn naam leek een beetje op Dan, maar ik kon het niet goed verstaan. Dan, hij was een jongen die ik het liefst een flinke mep in zijn gezicht had gegeven. Hij vroeg me hoeveel stieren we tijdens de muster hadden gevangen. Ik weet dat ik achterna ben gezeten door 4 tot 5 stieren en dat er iets meer naar de sales zijn gegaan. Dus ik zei dat het rond de 8 was, maar how the hell am I supposed to know? Lacht hij me vervolgens keihard uit en zegt tegen Jody wat ik hem net verteld hebt. Zegt hij erachteraan dat Barney en hij het erover hadden gehad en dat het er 2 waren (uiteindelijk bleek hij het te hebben over volwassen stieren en geen Mickey's). Komt erachteraan: 'she's talking total bullshit, right!' en lacht vervolgens harder. Ik gloeide al van de ergernis, maar Jody hielp me en vertelde het verschil en daarbij dat ik inderdaad ongeveer gelijk had, including Mickey's. Het volgende kwartier spendeerde ik pogingen om van hem af te komen en toen hij eindelijk ging: 'don't stop dancing, it turns me on.' Oh, you bloody, stupid ****** Ik ben heel snel weggelopen.
Verder is het eigenlijk niet zo spectaculair. Ik was op deze campdraft de enige backpacker en kreeg de volle aandacht op het moment dat iemand erachter kwam dat ik een backpacker was. Het werd nog leuker als je vertelt op welke farm je werkt. Dan komen de grote: woahs, ahhs en oohs vol bewondering en/of verbazing. Mensen vragen zich af hoe ik hier in Godsnaam terecht ben gekomen en wat ik hier dan doe. Vaak zeggen ze er achteraan dat het hier behoorlijk zwaar is en dat ik het nooit meer zo zal treffen als hier. Ik verzeker ze dan altijd dat dit juist is waar ik voor gekomen ben. Elke keer dat ik het vertel, verzeker ik mezelf er ook meer en meer van. Dit IS ook waarom ik hier ben. Ik wilde weten hoe het leven kan zijn, hoe de outback kan zijn en hoe mensen leven onder verschillende omstandigheden. Ik wilde dit zelf. Be careful what you wish for, 'cause you just might get it zeggen ze wel eens. In mijn geval is het zeker waar.

Als ik nu kijk op mijn ervaringen in de afgelopen zes weken, kan ik niet anders zeggen dan dat ik uiteindelijk niet anders dan blij kan zijn voor deze plek. De ervaringen die ik hier opdoe zullen mij als persoon tekenen en ik zal alles -of zoveel mogelijk- meenemen. Als ik hiet niet 'slechter' kan treffen dan hier, kan ik in ieder geval zeker weten dat ik weet hoe mensen kunnen (over)leven onder andere omstandigheden. Ik weet hoe het kan zijn als je geen/weinig luxe hebt. Ik weet ook dat het allemaal uiteindelijk alleen maar een aanpassing verweg is om dit leven te kunnen leiden. Misschien kan ik beter zeggen dat ik het niet beter kan kunnen krijgen dan hier. It's all about that personal growth that I'm looking for.

En hoe is mijn leven hier dan op dit moment? Niet eens zo slecht. Helemaal niet slecht zelfs.
Iedereen kwam woensdagavond terug van de muster. Ik was niet meer eenzaam, had weer warm water en alle grote rampen waren voorbij. Hallelujah.
Donderdag heeft iedereen een klein beetje aangemodderd met een paar kleine klusjes en ik had zelf ook niet veel te doen.
Vrijdag ging ik met Jody naar Roma, een 'groot' dorp om te 'shoppen'. Nou, een bummer was dat! Het dorp is voor een dorp inderdaad redelijk groot, maar het heeft niet meer dan het broodnodige. Het heeft een grote supermarkt, een paar kledingwinkels (vooral western), veel winkels die alleen voor gereedschap etc bedoelt is en daar houdt het een beetje mee op. Ik was na een halfuur al uitgekeken! En ik moest nog de hele dag...
Die avond reden we naar de campdraft, niet ver bij Roma vandaan. Daar waren Jessie, Snow en Barney al. Ook een familie die ik op mijn eerste campdraft heb ontmoet, waren er. Dit is een leuk, gezellig gezien bestaande uit: Julie (Juuls), Norm en de kids Billy en Kelly. Ik heb mijn weekend vooral gespendeerd met het babysitten van de kids en heb de leukste draft tot nu toe gehad. Het zijn twee hele leuke kindjes. Billy is heel spontaan, open en gewoon heel grappig. Hij is 5. Kelly is 2, in het begin heel verlegen, maar als ze je eenmaal leert kennen, heel lief. Beide willen ze honderd knuffels, gingen naar mij toe als het weer tijd was voor tranen en waren beiden niet blij toen het zondag was en we weer moesten gaan. Billy bleef maar vragen of ik hem weer zou zien, want hij vond het zo leuk. Kelly wilde me geen gedag zeggen, wat bij haar betekend: als ik geen gedag zeg, is het geen afscheid. Heel schattig.
Deze draft had ook voor het eerst een bullride -yes! Ik had op vrijdag al een paar bulls gezien die zouden komen. Jody en Barney moesten toen naar een boerderij op zijn gooseneck (auto met trailer slaapgedeelte) ophalen. Hier stond een ontzettend mooi, groot huis en het was een oppervlakte waar bomen ver te zoeken waren. Met een klein beetje jaloezie liep ik wat rond om foto's te maken. Toen ik bij de stieren kwam, werd me uitgelegd welke stieren naar de rodeo gingen en waarom. Men probeert namelijk stieren te fokken die gek doen als je erop zit, maar stoppen als je er eenmaal afligt. Veel stieren doen dit niet en hierdoor gebeuren veel ongelukken. Deze man traint dat soort stieren en dat was best cool om te horen.
De rodeo opzich was ook cool. Het was donker, including spotlights en de stieren zijn inderdaad crazy. De ene die ik herkende van Rhino's place (waar we vrijdag waren), was inderdaad gestopt op het moment dat de man eraf lag. Hooray!

Vrijdag ga ik naar Juuls boerderij om daar een weekje te werken. Deze familie gaat op een muster voor een andere boerderij en moeten veel weaners op een route van 30 km lopen. Ook dit is een boerderij met veel bomen en ik denk dat dat me dit keer bespaard wordt. Juuls heeft familie rond Brisbane en wie weet kan ik wel wat contacten opdoen om mijn volgende verblijfsplaats te vinden. Ik heb inmiddels namelijk besloten dat ik hier ergens in december weg wil. Met New Years ga ik naar Julia in Sydney toe om het daar op hun boot te vieren (hoe cool is dat!) en daarna kom ik hier niet meer terug. Maar voor die tijd heb ik wel weer een nieuw baantje nodig! Ik denk dat ik iets alsin au-pair wil gaan doen voor een tijdje, gewoon even voor de verandering en wat nieuwe stadse ervaringen!

Dit was het weer voor deze week!
Ik mis jullie en ik hou jullie op de hoogte :)

Lots of love!

ps. mijn titel gaat over het feit dat ik hier op een goede plek ben en dat ik weet dat alles op zijn plaats gaat vallen. Het is good, right and real. Niets minder dan dat. Ik realiseer me meer en meer dat dit de tijd is waar het allemaal om draait en dat ik het worthwhile moet maken. Dit zijn mijn kansen, mijn momenten. It's all mine.