Happy, free, confused and lonely at the same time

Een grote reis, ver van huis en alles wat bekend is, is het perfecte moment om voor het eerst in mijn leven het verleden het verleden te laten zijn. Al die keren dat ik gefaald heb, tellen hier niet meer. Ik heb mezelf een totaal nieuwe start gegeven, met nieuwe rondes en nieuwe kansen. Het is misschien het beste moment om afscheid te nemen van dingen waar ik misschien allang afscheid van het moeten nemen. Of om een (korte) pauze in te lassen (je weet namelijk nooit hoe dingen gaan zijn als je weer terug in NL bent). Dromen waarvan je weet dat ze nooit zullen uitkomen, personen die je waarschijnlijk toch nooit voor jezelf krijgt, plekken die niets anders naar voren brengen dan ontelbare herinneringen. Adios. Was het maar zo makkelijk..
In ben geen persoon die snel tevreden is met wat-dan-ook. Of het nu over mezelf gaat, de dingen die ik heb gedaan, of over anderen. Maar áls ik dan eenmaal dat ene sprankje of die ene vonk zie...dan ben ik niet of nauwelijks op andere gedachten te brengen. Het wordt dan ook bijna onmogelijk om dan de past in the past te laten. Al helemaal als die dingen nog elke dag in je hoofd leven.
Dit doet me denken aan een quote die ik laatst hoorde 'love is short, forgetting is so long'. Elke keer dat je probeert over iemand heen te komen, afscheid probeert te nemen van dingen en personen, zijn het niet de verschrikkelijke momenten die je voor je ogen voorbij ziet komen. Het zijn de momenten dat je wilde dat de tijd stil stond, dat je allerlei vonken zag vliegen, dat je zo hard moest lachen en niet meer kon stoppen, dat je 's avonds in je pyjama door de kamer danste en een moment waarbij je je toekomst voorbij ziet flitsen voor het is gebeurd. Dit zijn de momenten dat je nieuwe hoop, liefde, passie en een deel van jezelf vind. Alles wat je nu vindt, kan in een fractie van een seconde weer weg zijn. For reasons unknown. Of omdat het uitgaat met je vriend, je de jongen die je leuk vind met een ander meisje ziet, je een vriendin naar het buitenland ziet vertrekken of omdat personen simpelweg uit elkaar groeien. Het kan natuurlijk ook als je zelf de persoon bent die wegloopt van alles en naar het buitenland vertrekt. Wetend wat ik te verliezen heb, wat ik nooit echt heb gehad en zonder te weten wat ik kan krijgen, is voor mij een heel ander moment aangebroken. Nu is de tijd aangebroken om ein-de-lijk mijn lessen te leren, trots te zijn op wat ik heb bereikt, vrede te hebben met hoe mijn verhaal is verlopen.
Nu zit ik hier, half a world away, en probeer ik al deze dingen te doen. Alle beslissingen die ik in mijn leven heb genomen en alle momenten die ik heb meegemaakt, hebben me hier gebracht. Of het nu goede of slechte momenten en beslissingen waren. Soms zijn het juist de geweldige momenten geweest die ervoor hebben gezorgd dat ik weg wilde (het welbekende wegrennen uit angst). Soms zijn het de verschrikkelijke momenten geweest die me juist weg wilde laten rennen, te vluchten.
Als ik deze dingen niet loslaat, kan ik niet voor de volle 100% genieten van mijn avontuur. Stiekem vind ik dat ik die 100% wel een keer verdien. Ik kan toch niets doen aan alles wat ik thuis achter heb gelaten. Wat ik hier wel kan doen, is nieuwe herinneringen maken, nieuwe sparks ontdekken in en tussen mensen en vooral nieuwe momenten creëren om te lachen.
Mijn titel gaat over dit hele proces: happy, free, confused and lonely at the same time.

Nu is het tijd voor mijn verhaal over het altijd levendige Bealington!
Er zijn een hoop verborgen plekken op deze wereld die alleen maar gezien worden door een paar mensen. Dit landgoed bestaat uit veel van dit soort plekken. Veel stukken zijn alleen begaanbaar te voet of te paard. Geen motor of 4wheeldrive zal goed genoeg zijn. Gelukkig stikt het hier van de paarden en krijg ik af en toe een van deze geweldige plekken te zien. Zo heb ik rotsen beklommen, waarvan ik nooit had gedacht dat ik kon (of zou durven). Deels heb ik te paard gedaan, deels zelf (met een paard achter me aan). Ik krijg wilde schildpadden te zien in een rivier die lijkt op een die je in een oerwoud tegen zal komen. Het water is daar zo helder als glas en in de warme zomerdagen valt er zelfs met deze schildpadden te zwemmen. Toen ik het zag, was ik natuurlijk aan het werk en was er geen tijd voor een zwemuitje. Het uitzicht dat je door de bomen kunt zien is soms breathtaking. Hier zijn ze er allemaal aan gewend, voor mij is het elke keer een moment om letterlijk en figuurlijk even stil te staan bij de kleine wonderen die deze wereld te bieden heeft. Dit zijn plekken waar geen camera goed genoeg voor zal zijn en waar geen foto tegenop kan.
Er zijn ook plekken die ik liever ontwijk, hoe mooi en oers ze ook zullen zijn. Zo is er een heuvel dat met 30% omhoog klimt. De 'weg' die we nemen bestaat op dit punt alleen uit losse stukken rots. Te paard is dit geen probleem, met de auto is het een ander verhaal. Met de 4wheeldrive aan, de koppeling los en bijna plankgas, kan je deze heuvel beklimmen. Nou, ik heb het beklommen hoor. De auto is niet afgeslagen, de hond die ik meenam was niet wagenziek geworden en last but not least: de auto is ook nog heel. Nu komt het moment waar je naar beneden moet... Ik stond bovenaan en moest toch even slikken. Flashbacks van de scène in McLeod's Daughters dat Claire de clif in rijdt, schieten voorbij. Ik heb geen baby, maar een hond achterin. Ik heb geen bijrijder, maar ben alleen. Degene achter het stuur ging dood. Ik bevind me achter het stuur. Jill, je stelt je aan -dit is wat ik elke seconde weer tegen mezelf moet zeggen. Stelde ik me aan? Blijkbaar, want ik heb het gewoon overleefd!

De laatste keer heb ik niet helemaal verteld hoe de musters er hier aan toegaan. Het is anders dan op andere boerderijen. But then again: ALLES gaat hier anders. Elke dag ben ik te verbazen over alles wat hier gedaan wordt en hoe.
Deze plek bestaat niet uit paddocks, want er zijn niet genoeg hekken om het paddocks te kunnen noemen. Bedankt, National Park, dat je ze -en mij- het hier moeilijker maakt! Het bestaat hier uit verschillende gedeeltes, regio's of hoe-je-het-wilt-noemen. Zo hebben we onder andere Hungry Creek, Lonesome, Midnight en Presepuse. Elke dag hoop je een van die dleen te kunnen musteren. De kans dat je al het vee hebt kunnen musteren? Minder dan 1%. Als je in Hungry Creek bent en een paar koeien zien jou voor jij hen, dan zijn ze weg. De volgende dag kunnen ze weer terug bij af zijn en je zult nooit van hun bestaan weten. Er zijn dagen dat je met 15 koeien thuiskomt (en daar werk je 10 uur voor), er zijn dagen dat we er 80 hebben. Soms zie je er 150 en kom je thuis met 75. Je kunt er niets aan veranderen en je kan er niet tegen vechten.
Door het gebrek aan hekken, hebben de mensen hier nooit vakantie. De enige dagen die ze zichzelf vrij gunnen, zijnd e dagen tussen kerst en oud&nieuw. In deze dagen zullen zij slapen, slapen en misschien nog wat meer slapen. 'Normale' farmers zijn meestal klaar met de musters tegen de tijd dat november aanbreekt en gunnen zich dan een vakantie van twee maanden -tot de feestdagen over zijn. Zij kunnen zich dat permitteren. Hier gaan Jody en Barney volgende maand naar een andere boerderij om te werken. Jessie en Snow vertrekken eveneens ergens anders naartoe om te helpen. Op deze boerderij wordt het werk dus stilgelegd, maar dat is alleen maar zodat ze meer geld kunnen verdienen. Werken op hun eigen boerderij, wordt maar een paar weken of maanden per jaar gedaan. De rest van het jaar zitten ze ergens anders om mensen te helpen en extra geld te verdienen. Niet veel mensen doen dat nog. Mensen kunnen tegenwoordig namelijk musteren met helikopters, motoren en paarden tegelijk. Hier kan je niet anders dan het doen met een paard. Een helikopter zal neerstorten en motoren zullen zonder pardon onder je billetjes breken. Deze plek kent geen mercy.
Ondanks al deze moeilijkheden, weten ze hun hoofd boven water te houden. Er zijn geen schulden -er is geen gebrek aan geld. Als een van de weinige plekken in de outback, is hier ook geen tekort aan water. Ze weten zo goed te roeien met de riemen die ze hebben, dat ik niet anders kan zijn dan vol bewondering voor deze mensen.

Voor mij zit de muster er al voor een paar dagen op. Vrijdag ging ik naar 'huis'. De man, Mick, die normaal alles draaiende houdt als iedereen weg is, moest terug naar huis voor een week. Dus daar ging ik. Eerst was ik blij: ik zou weer gewoon een wc hebben, wat privacy en internet. Ik had geen rekening gehouden met het feit dat ik echt alleen zou zijn. Met mezelf. De eerste dag was het heerlijk: ik kon alles bij elkaar blèren en mocht ik er behoefte aan hebben, kon ik naakt rondlopen en niemand zou me zien. Mijn klusjes hier waren dan ook simpel: alle honden en paarden voeren die hier nog staan en voor de potties (kalfjes zonder moeder) zorgen. Hier zit mijn eigen kleine projectje ook bij: Baby. Het kalfje dat niet boven mijn kuit uitkwam toen we haar vonden. Inmiddels is ze gegroeid en drinkt ze een paar liter melk per dag (dat ik haar met de fles voer!) She's a little cutie, Baby. Deze naam heeft ze niet voor niets gekregen. Obviously, omdat ze nog een baby is en heel klein was toen we haar kregen. Ook had ik elke keer een nummer van Grease in mijn hoofd als ik haar zag. Vandaar: Baby.

En toen viel de stroom uit, kwam er geen water meer uit de tank en begon het te regenen. Met al mijn technische skills heb ik geprobeerd wat ik kon (niet veel dus), maar dit werkte niet. Ik zette al mijn trots opzij en reed, gepakt met hond en iPod, terug naar het kamp. De problemen bleken simpel om te verhelpen, áls je maar wist wat je moest doen. Ik Nederland had ik allang allerlei mensen gebeld (een loodgieter, een elektricien etc), maar hier moet je alles zelf doen. De stroom werkt via een generator en zonnepanelen. Die worden naar een batterij geleid en vervolgens naar alle dingen die stroom nodig hebben. Ik moest alleen een stekker van de batterij veranderen, great. Het water? De tank was leeg. Ik moest een andere generator aanzetten om het water te laten pompen, great.
De volgende dag wilde ik douchen en BAM, geen warm water meer. Waarom gebeuren die dingen allemaal als ik alleen ben?
Daarna overleed een van de potties (nee, niet Baby). Oh, ik haat het. Of haar. Of mezelf.

Het blijft ook maar regenen (heerlijk het begin van zo'n wetseason). Ik heb een TOPweek!
Stiekem is het achteraf allemaal niet zo erg en werkt alles weer :)

Heel veel knuffels vanuit het regenachtige Taroom!
xxxxxx