One of these days I'll be born and raised

Ik blijf me verbazen over alles wat ik hier meemaak.
Voordat ik daar over begin, een klein stukje geschiedenis van deze plek en familie. Vroeger zaten hier, op deze boederij (voor het een boerderij was) Aboriginals. Heel lang geleden zijn die hier verjaagt, maar ik heb de laatste bewijsstukken kunnen zien. Er zijn hier een paar plekken waar tekeningen van deze oerlegende te zien zijn. Het zijn tekeningen waar je soms niet wijs uit kunt worden, of juist hele simpele. Het was in ieder geval heel vreemd om voor deze tekeningen te staan, raar om me te bedenken dat deze mensen hier zo lang geleden geleefd hebben of verjaagd te worden. Ik zou heel graag voor een dag in de schoenen willen staan van deze mensen. Ik moet toch eens opzoeken of er geen mogelijkheid is om hier iets meer over te zien.
Deze familie bezit dit landgoed al voor een lange tijd. Voor Jessie en Snow behoorde het tot Jessie's ouders. Zij bezaten Bealington en een boerderij hier 12 uur vandaan. In het jaar 1997 was de hele familie hier op Bealington om brumby's (wilde paarden) te vangen, te beleren en vervolgens te verkopen. Ze waren op de plek waar ik zit op het moment dat ik dit schrijf, toen er een ongeluk gebeurde. Een fataal, verschrikkelijk ongeluk. Jessie's moeder was in de yards -te paard- met een brumby. Dit paard had een lang stuk ijzerdraad aan zijn been hangen, maar dit had niemand gezien. Het draad raakte los, raakte het andere paard en dit zorgde ervoor dat het viel. Met moeder en al. In een fractie van een seconde was haar nek gebroken en was ze opslag dood. Na dit ongeval, raakte de vader van Jessie in een diep dal. Hij verkocht het andere stuk land wat ze bezaten (waar ze toen woonden en wat trouwens ook een stuk beter land was dan dit) en besloot hier te wonen. Voor de man had dit gebied een hele grote emotionele waarde en was er niet bij weg te slaan. Er staat een hele grote, mooie grafsteen hier, met een nog mooiere tekst. Je kunt de liefde bijna voelen die deze man voor zijn vrouw voelde.

Leuk detail: deze boerderij telt 4700 hectare en is deel van het National Park. Dit houdt helaas in dat je niets mag bouwen (vandaar dat er geen normaal huis staat, geen normale wegen zijn en dat de paddocks haast geen hekken hebben).

Thuis heb ik nog nooit gezien hoe een dier gedood wordt op een boerderij. Ik heb nooit gezien hoe een stier gecastreerd wordt of hoe dingo's kalfjes kunnen doden. Hier kan ik al deze dingen in het tijdsbestek van een uur zien, makkelijk. Al moet ik 'geluk' hebben met de dingo.
Een impressie voor degene die het interessant vinden. Een stier wordt gecastreerd als ze kalf of weaner zijn. Alle stieren worden in een grote rij in een soort gang van hout of ijzer gezet. In die gang gebeuren verschillende dingen. Een persoon knipt de staart, geeft vaccinaties en anti-luis spray. Een ander snijt de hoorns af en/of de ballen. Dat gaat, heel simpel, als volgt: men heeft een scalpel (zo'n mesje die chirurgen ook gebruiken om mensen mee open te snijden ja)en met dit mesje snijdt met de balzak door. Hierin vind je eerst 1 bal (ook wel stone genoemd). Die gaat er eigenlijk heel makkelijk uit, je moet alleen de soort van navelstrengen doorsnijden. Vervolgens doe je de andere en that's it. Er komt wederom aardig wat bloed bij kijken, maar dit was nog niet alles. Ik dacht namelijk dat ik klaar was toen ik had gezien hoe dit ging. Jody dacht daar anders over. Kijkend van de stones naar mij, zei ze: 'you can feed that to some dogs'. Met knikkende knietjes en bevende handjes knikte ik voorzichtig en pakte de stones -aan de strengetjes- vast.
Als een held op sokken hield ik ze zo ver mogelijk bij mijn lichaam vandaan. Niet denkend, maar toch denkend, aan wat ik in mijn handen had. Al blaffend en kwispelend keken alle vijftig -of zestig- honden me aan. Toen ik er bijna was, riep Jody dat ik in eentje medicijnen moest stoppen voor een hond die ziek was geweest. Oh, mijn dag kon niet meer stuk.

Die woensdag, inmiddels twee weken geleden, zou er 's avonds een stork komen die tot en met donderdagavond zou duren. De storm kwam, maar minder heftig dan verwacht. Het waaide hard, het regende pijpenstelen (dag, Sunshine State) en het was koud. Met koud bedoel ik: net iets boven de 20 graden. Met deze temperatuur liep ik in een blouse met lange mouwen, een trui en een jas. En ja, ik had het nogsteeds koud. Normaal is het rond de 35 graden (worden jullie al jaloers?) en werk je je daarbij ook nog eens in het zweet.
Stormen zorgen niet alleen voor kou. Men zegt dat het je dromen en je gedrag kan beïnvloeden. Ik kan me herinneren dat het mijn gedrag een keer heeft beïnvloed. Zo herinner me ik de storm de avond voor mijn Grote Wiskunde Test om toegelaten te worden bij Toegepaste Psychologie. Die storm bleek een voorbode van een nieuw tijdperk. Een tijd die zorgde voor een wervelwind van gemengde gevoelens. De keuzes die ik toen heb gemaakt staan nog altijd centraal voor de momenten die ik dit jaar heb beleegd. Was het de storm? Of is het gewoon een smoes die ik gebruik om mijn gedrag te verklaren? Ik heb er geen andere verklaring voor.
Terug naar Oz! Fact or Fiction, de storm zorgde voor een rare droom. Een droom die me nog altijd achtervolgt, maar elke keer in een andere vorm. Het zorgde ook voor modder. Geen gewone modder, maar modder van klei. We zitten hier midden in de bergen en heel wat wegen gaan heel steil omhoog. Je hebt zogenaamde gally's (vertakkingen van een creek), waardoor je door een soort dal heen moet en je hebt dalingen. Door de regen en deze slechte wegen, moest de Muster een dag worden uitgesteld. Waarom? He kunt met geen mogelijkheid met een groote truck + scheepskist door die natte klei rijden. Je kan er nauwelijks met de 4wheeldrive doorheen, kwam ik achter. In een Toyota LandCruiser zouden Jody, Barney en ik (plus de honden in de aanhanger) wat voorbereidingen treffen op de plek waar we zouden gaan kamperen tijdens de Muster. De grootste berg hadden we gehad, maar toen kwam er een gally... We zaten vast. Muurvast. Het heeft zo'n drie kwartier geduurd voor we er uitwaren.

Eenmaal aangekomen op de kampeerplek, viel mijn mond voor de miljoenste keer open. Ik zeurde toen ik hier kwam over hoe niet-luxe het was. Die standards heb ik inmiddels bijgesteld. Hier moesten ze wederom bijgesteld worden. Een korte impressie: mijn caravan heb ik ingeruild voor een scheepskist die ik moet delen met Jessie en Snow (het is ook de keuken en badkamer waar iedereen komt). Ik heb een wc in moeten ruilen voor iets wat nog erger is dan een dixie. Dit is een gat in de grond met een plank erboven. Afgezet met drie golfplaten. Ja, drie. We drinken regenwater en douchen met water uit de dam (grondwater, ongezuiverd). Oh, daar wordt de kleding ook in gewassen. Dit is voor mij geen kamperen meer, maar bivakkeren. Ik ben klaargestoomd voor het leger en ready to go! De prinses in mij verlangt naar een paleis. De avonturier daarentegen ziet er wel een uitdaging in, zolang er daarna maar een Spa op het programma staat. En die staat er, de datum is alleen nog onbekend.
Ik moet bekennen dat ik me wel verbaas over het feit dat een persoon zich zo makkelijk kan aanpassen. De mogelijkheden zijn oneindig, als je die knop in je hoofd maar om kan zetten. Ik geef toe dat ik dat af en toe best moeilijk vind, maar uiteindelijk vind ik mezelf toch weer in een moment waarbij ik denk: zo slecht is het niet. Of momenten waarbij ik niet eens nadenk over de leefomstandigheden en gewoon roei met de riemen die ik heb.
Dit geldt niet alleen voor mijn accommodatie, maar ook voor de omgeving hier. Nog nooit, ever, ever heb ik zo'n hekel gehad aan bomen. Sinds ik hier ben kan ik ze niet meer uitstaan. Ze staan ALTIJD in de weg. Maar ook hier leer je te zigzaggen, je lichaamsdelen in onmogelijke posities te manoeuvreren en pijn te negeren. Mijn benen liggen open, mijn armen zitten vol schrammen en zelfs mijn gezicht is niet heel gebleven. Oh, ik hou van bomen op mijn pad.

De Musters opzich verschillen erg van elkaar, maar tegelijkertijd is het elke keer bijna hetzelfde: achter een kudde koeien lopen of rennen. Fysiek is het dan ook elke dag een uitdaging (er zijn dagen dat ik twaalf uur lang in het zadel zit, met het minumum aan eten en drinken). Mentaal is het niet zo'n uitdaging. Toch kan ik fysiek er ook niet alles uithalen wat er inzit, die kans krijg ik niet. Als een koe wegrent, gaat iemand anders er achteraan, ik moet 'bij de kudde blijven'. En zo is het elke dag. Ik krijg nooit mijn kans. Als ik het probeer? 'Jill, you should stay here.' Whatever, ik blijf wel weer hier. Ze zijn waarschijnlijk bang dat ik tegen een boom aanknal (niet dat dat anders niet gebeurd) of dat ik de koe verlies.
Toch kunnen er wel spectaculaire dingen gebeuren op zo'n dag.
Zo besloot mijn paard er een keer vandoor te gaan en voor ik het wist, zaten we om een boom gevouwen (ouch).
Er zitten ook wel eens clear-skinned koeien tussen (niet gebrandmerkt en dus nog nooit in aanraking met mensen geweest). Komt er opneer dat ze nergens bang voor zijn en ze constant proberen weg te rennen. Wegrennen doen ze zeker. Op de meest niet-ideale plekken: plekken waar het dichtbegroeid is met bomen.
Een paar dagen daarna werd ik achterna gezeten door een stier. Een grote, boze 'Micky Bull'. Een Micky Bull is gewoon een jonge stier (jonger dan 5 jaar), ze zijn wat gekker en madder dan de oudere. Deze Micky was really mad. Hij was zoals een stier in de films: stampend met zijn voet in het zand, boos kijkend en blazend. Om vervolgens op je af te rennen. Snel. Dit was niet de enige achtervolging trouwens, ik ben inmiddels de tel al kwijt geraakt. Blijft wel een adrenaline-stoot als het eenmaal voorbij is. En het gekke? Tijdens een achtervolging schiet je er met je paard vandoor, maar toch raak je geen bomen. Waarom kan ik ze dan wel ontwijken?

Ik kan me op dit moment niet voorstellen dat mensen dit hun hele leven (willen) doen. De meeste kinderen groeien hier op en blijven dit doen. Zij zijn bijna geboren in het zadel. Voor Jody is dit bijvoorbeeld echt haar leven. Ze had al een kudde koeien en paarden onder haar naam staan voordat ze het ook maar zelf kon zeggen. Ze wist al van jongs af aan waar haar leven lag: bij het musteren en bij de Campdrafts. Dit is alles wat ze zoekt in haar leven and she's got it all. Aan de ene kant denk ik dat ze een van de lucky ones is, aan de andere kant lijkt het me maar niets als dit je enige doelen zijn en je ze al bereikt hebt voor je ook maar wist dat het een doel was. Is het überhaupt wel een doel geweest of was het: just go with the flow? Ik kan me er weinig bij voorstellen als 'backpacker' die niet eens weet wat haar doelen zijn op dit moment. Wil ik hier langer blijven? Wil ik hier weg? Waar wil ik heen en wat wil ik dan doen? Wil ik een poging wagen op een andere boerderij of wil ik eerst iets anders doen? Vragen op langere termijn: wat wil ik voor de rest van mijn leven doen? Ligt mijn toekomst in dit land, of gewoon in het bekende Apeldoorn? Vragen heb ik genoeg, de antwoorden blijven alleen nog even zoek. Het is iets wat ik hoop te vinden in mijn tijd hier: antwoorden op vragen die ik nog niet eens weet. Antwoorden op levensvragen die ik heb over mijn eigen toekomst. Ik weet dat ik die kan sturen, maar mijn eigen hoofd weet nog niet welke kant ik op moet sturen.
Zoals John Mayer zingt:

So ride on up, take your place
And show your face to the morning
Cause one of these days you'll be born and raised
And it all comes on without warning

One of these days heb ik de antwoorden op de vragen die zelfs nog onbekend voor me zijn en kan ik zeggen dat ik volwassener ben dan hoe ik deze reis ben begonnen. Dat is een doel waarvan ik in ieder geval wel zeker ben: ik wil anders terugkomen (op een goede manier) dan dat ik ben weggegaan.