From heaven to hell and back

Het is raar om je te bedenken dat je in een paar dagen tijd het beste en verschrikkelijkste kan zien. From heaven to hell and back.

Voordat ik aan dat verhaal toekom, eerst een paar kleine dingetjes.
- De nachten hier zijn prachtig. Ik heb nog nooit zoveel sterren gezien. Daarbij lijkt zelfs de maan hier groter en helderder.
-Ik heb ook nog nooit zoveel dode dieren (lees: kangoeroes) langs de weg gezien. Om de paar meter -en nee ik overdrijf niet- ligt er een. Aangereden ,vermorzeld, aangevreten, dood.
- Voor de McLeod's fans onder ons: ik heb de Killarny Road ontdekt. Er was een paard met de naam McCloud. Ik werk voor een Jody en rij soms op een paard genaamd Squirt. Oh, en ik voel me een Tess van het eerste seizoen haha.

Op maandag gingen we op een iets grotere muster. De 'weeners' (koeien van rond een jaar die van de moeder afzijn) die we vorige week naar een paddock hadden gebracht, meosten naar een andere paddock: the Riverpaddock. De raadt het al: aan de rivier. Inmiddels heb ik ondervonden dat deze weeners wua musteren best makkelijk waren. OP een paar weglopers na verliep alles heel smooth. Totdat we van het pad afgingen en door het bos naar de rivier mosten. Als ik zeg 'bos' bedoel ik niet een bos zoals in NL.. Dit is een dicht bos, waar je soms nauwelijks kan lopen, omdat de bomen zo dicht op elkaar staan en de taken overal heenhangen. Daarbij is de grond ook niet gelijk. Het bestaat uit grote keien, zand of gras. Je gaat van boven naar beneden door een moerasachtige sustantie en ga zo maar door. Veel mensen zouden we voor gek verklaren dat ik daar uberhaupt al loop met mijn paard. Ik verklaarde mezelf voor gek. Squirt kende het pas beter dan ik en dat betekende dat ik haar meer dan 100% moest vertrouwen. Elke stap die zij zette zou voor mij als het 'horsewhisperer' scenario kunnen eindigen. Naast dat het pad al bijna onbegaanbaar was te paard, moest je ook nog op de weeners letten, want die moesten naar de rivier gebracht worden zodat ze weten waar ze kunnen drinken. Een klus waar ik af en toe wat moeite mee had. Maar het vetrouwen in Squirt groeide en na anderhalfuur bereikten we de rivier. Pas toen we stilstonden zag ik hoe adembenedemd het uitzicht daar was. Het leek niet op het Aussie dat ik tot nu toe had gezien. Dit leek op een regenwoud, vol groene bomen, takken en gras. Including een waterval en schildpadden. Ik ben niet snel sprakeloos, maar ik kon niets uitbrengen op dat moment.

Toen was het dinsdag en man, wat was dat een dag. Overwhelming, vermoeiend en... ik weet niet eens wat ike rover moet zeggen. Wederom was het tijd voor een muster. Dit keer een kudde met weeners, koeien, kalfjes en stierken. Het begon allemaal erg filmachtig: 3 ruiters rijdend naar de kudde. De kudde was verspreid over een paddock dat ongeveer even groot is als 4/5 Nederlandse boerderijen. En de paddocks zitten vol met bomen, het bos zoals eerder beschreven. Jessie vond een klein kalfje dat zijn moeder was verloren en hopeloos in de greppen lag. Met een hinkend pootje en vol modder, besloten we hem aan een boom te binden om hem later die middag op te halen en met de hand op te voedden.
De muster verliep vervolgens als een hel. De helft ging links, een paar recht en weer wat andere een andere kant op. Denkend dat we ze terug zouden krijgen, gingen we er in rengalop achteraan. Helaas was het tegenovergestelde waar.Net toen we een beetje op dreef raakten, ging een koe een andere kant op. Oh, schat... DON'T! De honden gingen hem achterna en een daarvan besloot de koe niet meer los te laten. De Bijter, zoals ik hem noem, greep de koe waar hij maar kon. Bijtend, grommend en zonder genade. De koe rende, spartelde, maakte geluiden. Snow heeft hem meerdere malen de zweep erover geslapen, maar de hond zag zwart voor zijn ogen. Pas toen Snow hem er wegtrok aan zijn rug(!)vel, hield hij op. Het eerste wat ik zag was het bebloede gezicht van de -normaal witte- hond. Het was niet zijn eigen bloed. De koe hinkte moeilijk en ik kon niets anders doen dan toekijken. Ik was in shock, mjin maag was in shock. Met moeite kon ik mijn braakneigingen tegenhouden. Ik ben geen fan van bloed en ik ben geen fan van leed. Ik zag beide tegelijk. In mijn ogen was dit niet normaal, niet iets waar ik deel van uit wilde maken. Voor mijn gevoel heb ik daar uren gestaan, kijkend naar de aanval, maar het waren maar een paar seconden. Ineens hoorde ik Snow roepen dat ik me er geen zorgen om moest maken en dat ik achter de kudde aanmoest. Jessie was al onderweg en hup, daar ging ik. Eenmaal op de top van de berg zag ik dat ze al een deel van de kudde bij zich had. Mijn taak was om ze daar te laten, terwijl Jessie en Snow de rest ging 'vangen'. Toen Jessie terugkwam werden mijn ogen naar haar paard's ribben getrokken. Ik zag een aantal strepen bloed. Ik weet dat ze met gigantische wielsporen rijdt en telde alles bij elkaar op. Oh, God no. Ik hoopte dat ik nooit, nooit, meer zo'n dag hoefte mee te maken met zoveel bloed. Ik ben niet iemand die gelofot dat hoe harder of langer je iemand pijn doet, diegene een knop omzet en ineens doet wat je wil. Geen mens en geen paard die dan ineens snapt wat de bedoeling is..Natuurlijk heb ik geen idee waar ik het over heb. Ik weet nog dat Craig ergens halverwege de cursus vroeg of ik een tough cookie was. Ik zei ja. Nu voelde ik me een sofit en geen tough cookie. Ik had dingen gezien, die ik leiver nooit had willen zien. Ik ben opgegroeid met het idee dat iederen je vrienden zijn. Hier zijn ze werktuigen die voor brood op de plank zorgen. Het is een totaal andere wereld, maar ik kan mensen niet gaan vertellen hoe zij met hun dieren om moeten gaan of hoe iets anders kan. Ik kon net kijken en weet niet waar ik over praat. Wederom een Craig quote: Australian farmers are not animal lovers, I hope you learn to live with that.

Woensdag was wederom een dag van heaven and hell. 's Ochtends gingen we naar de yards, waar de koeien waren die we er gister in hadden gemustert. We hadden ze in verschillende kuddes gestopt: weeners, keoien met kalven en stieren. De weeners moesten gebrandmerkt en getagt worden. Ik was redelijk enthousiast voor alles begon. VOOR alles begon ja. Daarna niet meer. Het brandmerken viel mee, natuurlijk voelen ze het... maar vergeleken met het afsnijden van de hoorns valt het mee. Je zou denkenL dat voelen ze niet, want het is bot. Klopt, maar er zit vel overheen. Ook dat wordt weggesneden. Kortom: een bloedbad. IK HAAT BLOED. Voor de zoveelste keer moest ik de braakneigingen inhouden.Wederom was ik er op dat moment van overtuigd dat ik hier niet thuishoorde. Ik was niet de geschikte persoon om dit te zien of doen. Ik kan niet tegen dierenleed, niet tegen bloed en zie veel dingen die ik liever nooit had willen zien. Dingen waarvan i kliever niet eens had willen weten dat ze bestonden. Naief? Misschien.
Na deze ochtend gingen we op een lange muster. Wederom een gecombineerde kudde. Deze muster verliep veeeeel beter. Het was niet makkelijk, maar het ging goed. Geen paarden of koeien met bloed.
Nadat we alle koeien bij elkaar hadden verzameld zagen we een mama koe met een heeeeeeel klein kalfje. Kleiner dan alle andere die ik ahd gezien. Jesie was bang dat hij de rit misschien niet zou overlegven. Maar dit kleintje was sterker dan we dachten. Hij liep netjes mee en redde het! Mama koe was begaan met haar kleintje. Ze bleef als een havik om haar heen draaien en ging nergens heen zonder haar baby. De liefde straalde er vanaf. Ik denk dat als ik dat hier zou zeggen, ik voor gek verklaard zou worden. Ik ben waarschijnlijk veels te romantisch door te denken dat koeien liefde kennen. Het is gewoon een instinct, Jill. Oh, whatever, ik blijf lekker denken dat het liefde was.

Vanaf die dag zorg ik voor het kleintje en geef het elke dag een fles melk. Soms is ze wat lastig, maar de baby redt het waarschijnlijk wel.

Dit weekend weer een campdraft en maandag gaan we op een ellendelange muster van een paar dagen! Ik heb er zin in!

Keep me posted over het leven in Nederland en ik hou jullie op de hoogte :)

Heeel veel liefs,
xxxxxxxxxx

p.s. Mario en Wilma: ze zeggen hier tegen iedereen mate! Je raakt eraan gewend en neemt het zelfs over. Net als alle andere dingen die ze hier zeggen: fella, oy, see yha, ehya going etc! Erg grappig als je het jezelf hoort zeggen!