I'll spend forever wondering if you knew

Op een van de weinige rustige momenten die ik had, ging ik eens nadenken over de afgelopen paar weken.

Een dromer, naief, een doorzetter en een avonturier, ik ben het allemaal en ik hoor deze eigenschappen van mezelf dan ook regelmatig tegemoet van anderen. Ik ben ben iemand die het leifst in al het onmogelijke gelooft, grenzen wil doorbreken, dromen wil nastreven. Ik ben ook een meisje die gelooft dat dingen gebeuren met een reden (meestal dan). Zo denk ik ook dat je bepaalde mensen ontmoet voor een reden. De een zal ervoor zorgen dat je je kijk op de wereld verandert, een ander zal je zekerheid geven over iets waarover je twijfelde. Iemand kan je vervolgens achterlaten met twijfels, vragen of juist een ontzettende boost. Bij sommige personen zou je willen dat je meer -of juist minder- had gezegd of gedaan, bij anderen had je niets meer of minder nodig. Al deze personen heb ik in de afgelopen weken ontmoet. Er is iemand waartegen in had willen zeggen 'I was enchanted to meet you', want ik weet niet of diegene weet dat ik dat was. Er is ook en persoon die ik best wel op zijn nummer had mogen zetten. Er zijn personen (dus niet alleen iemand die ik hier heb ontmoet, maar ook iemand die ik al heel lang ken) die ik zelf een boost had willen geven en achteraf pas wist hoe ik dat had kunnen doen. Ik hoop stiekem ook dat ik iemand met vragen heb achtergelaten. Dingen die je niet hebt gezegd in the moment, zorgen er bij mij voor dat het in mijn hoofd blijft zitten. Zal ik ooit een tweede kans krijgen om het wel te zeggen? En dan bedoel ik in real life, niet via social media of telefoon, dat haalt in een klap de magie eraf. Soms krijg je die tweede kans en soms niet. Kan je ervoor zorgen dat die er komt? Zo ja, wil je echt dat die er komt en zal je dan wel zeggen wat je had willen zeggen? Voor mij is het antwoord soms ja en soms nee. The choice is all yours.

Naast alle nieuwe personen die ik heb ontmoet, zijn er natuurlijk ook alle personen die ik al een tijd in mijn leven heb. Een persoon waarvan ik altijd weet dat ik bij diegene terecht kan. Een persoon die altijd voor een verrassing zorgt, omdat het voorspelbare onvoorspelbaar blijft (the complecated, frusterating kind waar je stiekem toch van houdt). Er is iemand waarbij ik precies weet wat ik eraan heb, en wat ik er niet aan heb. Ook is er die persoon die me altijd aan het lachen kan maken, hoe erg ik ook in de put zit. Daarnaast heb je de personen waarbij je weet dat ze altijd voor je klaar staan en altijd achter je zullen blijven staan; waar je ook bent en welke keuze je ook maakt. De personen waar geen oceaan te groot voor is om van me te houden. Als laatste zijn er de personen die niet eens meer aan je zullen denken als je wegbent en je missen als kiespijn of die ik zelf mis als kiespijn. Soms vraag ik me af of bepaalde personen weten wat ze wel/niet voor me betekenen, of ooit betekend hebben. Een reis zorgt er bij mij voor dat ik al deze personen (en nog veel meer) op een rij kan zetten. Dit kan weer veranderen als ik thuis ben, but for now... Ik ben erachter gekomen dat ik heel wat lieve mensen om me heen heb verzameld en dat ik daar best trots op mag zijn. Mijn standards zijn niet altijd even reaal, maar ze hebben er wel voor gezorgd dat ik heel wat geweldige mensen heb mogen leren kennen. To all you guys: thanks :)

Om naast deze dedication maar even over te gaan op mijn leven hier:
Zoals sommige van jullie misschien wel weten ben ik altijd een (beetje?) een prinses geweest die zich ontzettend verwend kan gedragen als het moet. Soms heb ik mensen gemanipuleerd (mijn excuses) of zelfs gesmeekt. Whatever works, works. Ik zit nu op een plek waar deze personen en alle luxe over-rated is. Waarschijnlijk behoor ik hier tot de laagste rang (ergens tussen de goede werkpaarden en de nutteloze koeien die geen cent waard zijn). Het is wennen, maar ik heb soms hele harde lessen nodig om te leren. Dat ik af en toe een prinses kan zijn is niet heel erg, maar ik moet ook leren om de kleinere dingen te waarderen (warm water bijvoorbeeld). Ik ben nu op een plek beland waar dat gebeurd, ik leer andere dingen te waarderen en krijg een groter 'levensperspectief'. Mijn leven is altijd heel beschermt en goed geweest, nu zie ik af en toe eens een andere kant.

Ik heb het naar mijn zin op mijn werk, most of the time anyways. Ik hou ervan om op musters te gaan. Te paard wat koeien drijven, er achteraan racen en soor de bossen crossen. Je wordt vies, je kleren scheuren en ook je huid is er niet best aan toe. Maar al dat is zoveel minder waard dan die ervaring om op een muster te gaan. Als ik de mensen hier mag geloven, heb ik nog niet eens het beste ervan gezien. Vorige week gingen we op een 10 km lange muster (voor hier niet echt een lange). Met 3 mensen op 3 paarden en een aantal honden. Het was geweldig om die honden te zien samenwerken: als een koe van de kudde afwijkt en denkt een andere kant op te kunnen gaan gebeurt het volgende. De stoerdere honden bijten de koe, de drijvers zorgen dat de koe de goeie richting op gaat. Deze samenwerking gaat net zo lang door tot de koe de kudde weer bereikt. Als er meerdere koeien tegelijk gaan, mag je met je paard er pas achteraan. Dat gebeurde voor mij een keer. Ineens gingen 20 koeien een andere kant op en moest ik erachteraan. Het land hier is heel bebost, dus je moet de teugels van je paard erg kort houden. De paarden hier denken vaak voor zichzelf, dus zij bepalen in dit soort gebeiden welke kant van de boom ze nemen, door je teugels kort en strak te houden kan je als ruiter weten welke kant ze opgaan. Een helse klus, maar het geeft een kick. Na tientallen bomen, een aantal boomstronken en flink wat drijven, waren de verloren koeien weer terug in de kudde. Zowel paard als ruiter sluiten netjes achteraan weer aan.

Op vrijdag zijn we naar de campdraft gegaan, in Charleville -ongeveer 8 uur rijden van Taroom. Ik heb nog nooit gehoord dat mensen zover rijden voor een normale wedstrijd. Het leven hier op de drafts is een leven apart. De mensen kennen elkaar allemaal en het is een soort grote familie (waarbij het hard is om tussen te komen). De enige gespreksstof die ze hebben is: paarden, koeien, machines of iets anders farm-related. Erg moeilijk om daar als backpacker iets over te zeggen dus. Maar de mensen zijn daarnaast ook erg vriendelijk. Een veel gebruikte openingszin: Ehya going? Een soort afgekorte: hey, how are you going? Tenminste, daar ga ik vanuit... Naast alle Aussie farmers zijn er ook een paar backpackers te vinden. Allemaal Duits. Ik heb nog nooit zoveel Duitsers ontmoet als hier in Aussie, zelfs niet in Duitsland zelf. Net als ik, werken ook zij op farms en gaan ze mee naar deze drafts. Dit waren de mensen waar ik dan ook mee optrok.
De drafts zelf zijn best cool om te zien. De meeste paarden worden al opgewonden als ze koeien zien en staat te wiebelen op hun benen; klaar om te gaan. Eenmaal in de ring gaan ze er helemaal voor. De ruiter kiest een koe, het paard haalt het weg bij de kudde. Eenmaal in de grote ring, kan de pret voor ze pas echt beginnen. Met een noodgang rennen ze achter de koe aan om hem in de goeie richting te drijven. Ik heb nog nooit, nog NOOIT, paarden zo snel zien bewegen. Ik denk dat onze lieve dressuurpaardjes allang uit de bocht waren gevlogen met deze vaart (inclusief de ruiters). Dan zie je pas hoeveel kracht er in dat lijf zit. Ik blijf het zeggen, maar ik wou dat mijn camera neit kapot was gegaan. Gelukkig is hij inmiddels onderweg naar Nederland om gemaakt te worden. Hopelijk kan ik hem snel weer in mijn armen sluiten.
Ohja, leuk detail: deze drafts zijn de enige momenten waarbij je in aanraking komt met mensen. Holy hell.

Vanavond vertrekken we weer terug naar Taroom en staat een nieuwe week op me te wachten. Ik ben benieuwd wat het me gaat brengen en stiekem hoop ik dat ik af en toe iets harder mag werken dan dat ik tot nu toe heb gedaan.

Ik probeer jullie op de hoogte te houden, ondanks de lack of internet and service :)

Ohja, de titel gaat dus over alllll die personen waarvan ik me af en toe afvraag: did you know?
Hugs & kisses from Charleville!
xxxxxxxxxxxx