Ditch the whole scene and end up dreaming

Terug in Sydney, terug naar de plek waar mijn grote avontuur begon. Ik nam afscheid van Snow op Bealington en van Jess bij de bushalte. Ik herinner me nog dat de bus te laat was en ze zei 'seems like you're gonna be stuck with me for a bit longer.' Ik herinner me ook mijn reactie: ' I wouldn't mind that actually. Wouldn't mind it at all.' Ik meende wat ik zei en hoe dichter ik bij mijn 'nieuwe thuis' kwam, hoe sterker dat gevoel werd. Niet dat ik niet graag naar de stad wilde (het tegenovergestelde juist), het was meer dat ik een raar voorgevoel had over het gezin waar ik in terecht zou komen. Misschien moet ik leren om mijn gevoel meer te gaan volgen, want dit keer zat ik er alles behalve naast. 

Het gezin waar ik terecht ben gekomen bestaat uit een vader, moeder en drie kinderen. Ook wel Craig, Cynthia, Nikola, Brianna en Dion genoemd. Op het eerste gezicht een normaal, gezellig gezin. Na een paar uur wist ik al dat het geen normaal en al helemaal geen gezellig gezin was. Ik werd van het vliegveld in Sydney opgehaald door Cynthia en de 5-jarige Dion. Hij leek eerst gewoon een verlegen en eigenwijs jongetje. Na een halfuur was het niet alleen meer een eigenwijs jongetje, maar ook een die voor veel problemen zorgte. Na een paar uur was het een onhandelbaar kind die agressief is -en nog sterk ook. Op dat moment begon er in mijn hoofd te spelen dat ik niet in een makkelijk gezin terecht was gekomen. Toen nog denkend dat het alleen de kinderen waren die voor problemen konden zorgen.
Op de weg naar Georges Hall kreeg ik veel informatie van Cyn te verwerken. Ze vertelde me dat ze problemen had met Craig, dat ze zich niet zo goed voelde, dat de 12-jarige Nikola niet blij was met mijn komst en dat zelfs de ' normaal zo vrolijke' Brianna wel lastig kan zijn. Holy shit. Ze overdrijft. Ik hoop dat ze overdrijft, dat is wat er door mijn hoofd heen ging. Overdrijven deed ze niet. Een understatement, dat maakte ze. 

Craig woont in Newcastle, hier drie uur vandaan. Hij en Cynthia wonen doordeweeks apart van elkaar en hij komt in de weekenden thuis. Is het niet makkelijker als een van de twee verhuist? Ja, maar ze hebben relatieproblemen. Grote, hele grote relatieproblemen. Ik ben geen insider en weet al helemaal geen details. Wat ik wel weet, is dat Cynthia vreemd is gegaan. Grote kans dat de relatie daarvoor ook al niet erg goed zat. Hele grote kans dat het er daarna niet beter op werd. Het komt er in ieder geval op neer dat vader en moeder niets anders doen dan ruzie maken als ze samenzijn (en het is vakantie, dus ze zijn altijd samen.. go figure). Het ruziemaken gaat niet zachtjes, voorzichtig of met enige genade (ook niet voor de kinderen). De eerste paar keer dat ze ruzie hadden 'stond ik erbij en keer ernaar'. Ik zag hoe de kinderen zichzelf probeerden bezig te houden, maar ik zag vooral hoe ze voorzichtig in elkaar doken. Alsof ze wegdoken voor een pijnlijke knal. De ruzies gaan gepaard met heel wat verwijten, geschreeuw, gezucht en noem-het-maar-op. Na een paar keer gehoord en gekeken te hebben hoe het eraan toeging en vooral kijkend naar de kinderen, besloot ik er wat van te zeggen. Ik weet dat ik daar misschien niet de beste persoon voor ben (alhoewel.. ik ben hier aangesteld als de verantwoordelijke voor de kids) en ik weet dat ik hard kan zijn als ik boos ben. Aangezien ik vanaf het begin ben behandeld als een of andere God die een redder is, of 'the light that shines in every darkness' (zoals hun Katholieke kerk dat zegt), vond ik dat ik wel een poging kon wagen. Geïrriteerd stond ik ineens voor Craig en Cynthia. Een preek over hoe slecht ik het vond dat ze ruzie hadden waar de kinderen bij waren volgde. 
Over de weken heen werd het geruzie niet minder en werden mijn bemoeienissen meer. De laatste keer dat ik me ermee probeerde te bemoeien was vorige week, voordat we op vakantie gingen naar The Entrance (ik heb de naam niet verzonnen..). Iedereen was de caravan aan het inpakken en iedereen had een klus gekregen. De kinderen hebben alleen lack aan wat hun verteld wordt en gaan hun eigen gang. Ze krijgen dan ook nooit consequenties te zien -en als ze die wel krijgen, slaan, schreeuwen en schoppen ze. Ik kan je vertellen dat ze daarvoor trainen en sterker zijn dan een gemiddeld kind van 5, 7 of 12. Niet. Goed. Anyways, ik probeer de kinderen leuke dingen te laten doen, maar ze ook te leren dat ze de spullen op moeten ruimen. Dat doen ze alleen niet en de ouders laten ze ermee wegkomen. Craig in ieder geval. En Cynthia wordt zelf veels te overspannen om de bovenhand te hebben. Daarbij komt ook nog eens dat ze beiden verschillende instructies aan mij geven. Craig wil de kinderen een beetje hun gang laten gaan (volgens hem is dat wat de familie-psycholoog heeft gezegd). Cynthia wil de kinderen meer aanpakken, maar weet niet hoe (dat heeft de psycholoog volgens haar gezegd). Heel duidelijk dus. De een is in mijn ogen te passief en de ander te agressief. Passief in de zin dat hij alles maar laat gebeuren en zijn schouders erbij ophaalt. Agressief in de zin dat Cyn zelf een blok spanning wordt, controle verliest over zichzelf en daarmee ook over de kids. En ik? Ik confronteerde ze daar mee toen we de caravan aan het inpakken waren. Hun reactie? Zwijgen. Oh, well that helps. A. LOT. 

Eenmaal aangekomen bij The Entrance, kreeg ik te horen dat Nikola misschien asperges heeft of een depressie. Ook werd me verteld dat ze denken dat Dion bipolair is. Ik vind dat ze nogal met termen gooien waar ze niet eens zoveel van af weten. Geen van de kinderen is getest en bij geen van de kinderen is door de familiepsycholoog gevraagd om testen. Sterker nog: wat ik gehoord heb, is dat hij zegt dat het aan de familiesituatie ligt. Mijn mening (van een student die net haar Propedeuse heeft gehaald bij TP)? Als de ouders hun issues niet oplossen, kunnen de kinderen dat al helemaal niet. Ohja, daarbij komt ook nog het volgende: twee jaar geleden is deze familie naar dit huis verhuist. Na die tijd staat alles nog vol met onuitgepakte dozen en is het een rotzooi. Ik heb maar een keer eerder een huis met zo'n zooi gezien en ik weet nog dat ik altijd zei dat ik me nooit meer in zo'n nieuwe situatie zal laten glijden. Dit huis is erger, de familie is erger en de relatie tussen de ouders is veel slechter. Kortom: die belofte heb ik uit het raam gegooid en ik zit hier nu (al weet ik niet voor hoe lang meer; to be continued). 
Naast al deze psychologische problemen van de familie, is er ook een ander probleem: dik zijn. Er is me een hoeveelheid junkfood in huis waar je U tegen zegt. De kinderen mogen non-stop eten wat ze willen. Natuurlijk zijn dat geen gezonde dingen maar chips, chocola, jellybeans, taart en-ga-zo-maar-door. De oudste, Nikola, is zich dan ook heel erg bewust van het feit dat ze niet zo slank is. Dat is een van de redenen dat ze nauwelijks naar buiten -in publiek- wil zijn. Dit is ook een reden waarom ze meer en meer eet. Zo'n heerlijke vicieuze cirkel is dat (TP'ers, kennen jullie 'm nog?). 

Kortom: dit gezin heeft heel wat issues waar ze aan moeten werken. Issues waarvan ze denken of in ieder geval hopen dat ik ze op kan lossen. Alsof mijn komst een geschenk uit de hemel is die ervoor zorgt dat het gezin weer op de rails komt.
Ik weet alleen inmiddels dat ik geen superwoman ben. Ik heb heel erg de neiging om dingen voor andere mensen te fixen, om teveel van mezelf in andermans problemen te stoppen (en er soms zelf aan onderdoor te gaan). Hoe sterk ik normaal gesproken ook in mijn schoenen sta, kan ik er soms in doorslaan om anderen te helpen en dan wordt het een zwakte. Ik kan niet al het gewicht van de wereld dragen, en al helemaal niet alleen. Ik ben geen engel die uit de hemel is gevallen om voor wereldwonderen te zorgen. Ik kan niet andermans problemen mijn problemen maken en daarbij fixen wat gebroken is. Ik heb al moeite om mijn eigen issues uit te vogelen, laat staan die van anderen (en toch doe ik het altijd weer). Inmiddels heb ik besloten om een stap terug te doen en het niet meer dichtbij te laten komen. Dit laat me dingen van een afstand zien. Ik begeef me niet in een gezond functionerend gezin en ik zou ze heel graag helpen, maar ik weet niet hoe. Reality check: ik ben niet perfect.

Genoeg over problemen en het gezin erbij! De feestdagen zijn alweer voorbij en we bevinden ons in het jaar 2013. We hebben 'het einde van de wereld' overleeft en we zijn weer een jaar verder. 2012, wat een jaar. Het was een jaar van besluiten nemen,  sprongen in het diepe maken, uitdagingen aangaan en bovenal een onvergetelijk jaar. Ik heb heel wat geleerd. Ik heb geweldige dingen mee mogen maken. Ik heb fouten gemaakt (wat altijd weer neerkomt op dingen die ik niet heb gedaan, het welbekende 'had ik maar'), ik ben gevallen (op meerdere manieren), ik ben opgestaan en ik heb nieuwe eigenschappen van mezelf ontdekt.
2012 heb ik op een hele onvergetelijke manier afgesloten. Zondag was het eindelijk zover: ik ging Julia weer zien! De eerste persoon van thuis in meer dan 3 maanden tijd. We hadden afgesproken op station Wynyard, Sydney. Het was net een film. We zagen elkaar, Julia aan de overkant van de weg en ik hier. Op het moment dat ik over kon steken ging het natuurlijk als volgt: de spanning bouwt op en dan ren je gewoon recht naar de persoon in kwestie. Na een hele fijne, vertrouwde knuffel van een goeie vriendin voelde het heel even alsof ik weer thuis was. Thuis, maar dan aan de andere kant van de wereld. Ik geloof dat we wel 100 keer hebben gezegd hoe raar het was. But then again: het had ook zo moeten zijn. Als je beiden aan de andere kant van de wereld bent, terwijl je in Nederland woont, moet je elkaar wel zien. Nouja, na twee heerlijke dagen was het maandagavond eindelijk zover: New Years Eve! Ook wel: op een boot op het water naar het geweldigste vuurwerk ter wereld kijken. Ik mag mezelf heel gelukkig prijzen dat Julia's ouders een boot hebben en dat ik natuurlijk mee mocht. New Years in Sydney is onbeschrijfelijk. Heel de avond ben je op een boot en krijg je kleine dingen te zien om het publiek bezig te houden. Een stuntvliegtuig, het vuurwerk om 9 uur (en vanaf dan elk uur.. het laatste uur zelfs elk kwartier). Het grootste moment is dan natuurlijk 12 uur. Het moment dat je een jaar verder bent, dat iedereen elkaar 'gelukkig nieuwjaar' wenst en dat het vuurwerk afgestoken wordt. Het moment dat ik iedereen thuis liet weten dat het bij mij al zover was (het moment dat ik ook 100 keer te horen kreeg dat het in Nederland nog een paar uur duurde, of 'dat ik te vroeg was'). Het vuurwerk was magisch. Het zorgde er ook wel een beetje voor dat ik iedereen thuis mistte -dus bij deze mensen; ik mis jullie! Ik was op dat moment heel blij dat ik een klein stukje thuis had in de vorm van Julia. Alleen het feit dat ik weer Nederlands kon praten was fijn haha. Ook was een paar momenten met haar familie fijn. Om de reden dat het me liet zien hoe een 'normaal' gezin ook alweer is, maar vooral om te zien hoe deze familie in 3 verschillende werelddelen heeft gewoond, maar nogsteeds lekker Nederlands is. Ook hier voelde ik me toch eventjes thuis (maar dan op een tropisch oord). 
Wat ik ook heel leuk vond, was dat ik voor heel even iedereen van thuis te spreken kreeg. Het ging natuurlijk alleen maar over de whatsapp, maar soms gaat het om de kleine dingetjes. Voor heel even waren het de 'normale' dingen waar ik me mee bezig hield. De dingen die voor mij staan voor mijn leven in Apeldoorn. Het contact met alle mensen daar hielp er dan ook een beetje bij. Vooral toen ik om 10 uur 's ochtends weer nieuwjaarswensen kreeg, omdat het toen in Nederland ook ein-de-lijk zover was. Het was voor mij een NYE om nooit meer te vergeten. Waarschijnlijk de meest bijzondere ooit. I loved it! Een van de dingen van die avond: we ditch the whole scene and end up dreaming instead of sleeping. Dit staat ook voor het volgende:

Nu ben ik terug in Georges Hall en zet de realiteit weer in. Ik heb gezien hoe een gezellig gezin ook alweer werkt en ik heb gezien dat ik hier eigenlijk helemaal niet wil zijn. Dit wist ik eigenlijk al vanaf het moment dat ik op de bus stapte, het werd duidelijker toen ik het gezin leerde kennen en nu weet ik het zeker. Ik heb Jess ook al even aan de telefoon gehad en die bood al meteen aan om me werk te geven tot ik iets nieuws kan vinden. Mijn eerste reactie was om naar de bus te rennen en te gaan (helaas zat ik in een auto en ging dat niet). Toch vond ik dat ik er nog even over na moest denken. Toen belde ze me en sindsdien is het niet meer een eerste reactie om naar de bus te rennen, het is meer iets wat ik ook heel graag wil. Ze zei 'if you're looking for a home, you got one here and you're always welcome'. Ook vertelde ze me dat er 12 kalfjes bij zijn gekomen sinds ik weg ben gegaan (helaas is er weinig van het regenseizoen te bekennen) en dat Snow een tijd er alleen voor staat, want zij gaat op een muster om Jody en Barney te helpen in Rollstone. Kortom: er is ook genoeg te doen.

Honestly? Ik weet nog niet wat ik ga doen. Het enige wat ik weet, is dat ik hier ben om plezier te hebben en dat heb ik hier niet. Ik weet ook dat ik mezelf niet wil laten meeslepen in een verhaal wat niet mijn verhaal is. Ik heb verhalen van mezelf waar ik me druk over kan maken en er is geen ruimte voor dit verhaal. Wat erop neerkomt dat ik een gesprek aan moet gaan met Craig en Cyn. Het is stap nr 1 to ditch the whole scene and end up dreaming instead of sleeping, right? 

Wie weet van welke plek mijn nieuwe blog is! Exciting :)

Happy new year, with love from Sydney!
xxxx