It's a long, long road to find your dreams

Ik blijf het zeggen, maar ik kan nog steeds niet geloven dat ik het leven leidt wat ik voor zolang gewild heb. Het lijkt soms alsof mijn lichaam niet van mij is en dat ik van een afstandje kijk naar mezelf. Onwerkelijk is het enige woord wat me te binnen schiet. Voor ik begin te vertellen over mijn Jillaroo cursus, eerst mijn laatste dagen in Sydney  (waar ik inmiddels alweer een week weg ben, time flies).
Op vrijdag had ik de bbq bij mijn oude hostel en daarna gingen we met een hele groep uit. Aangezien mijn hostel een halfuur lopen van Kings Cross was en de taxi's daar (net als al het andere) heel duur zijn, kreeg ik een slaapplek in mijn oude hostel aangeboden. We gingen uit in een Irish Pub genaamd O'Malleys. Nu denk je waarschijnlijk: what the hell? Uitgaan in een Irish Pub? Hier is the catch: rond een uur of half 12 wordt de live muziek verruild voor een dj die uitgaansmuziek draait. Ik heb er in ieder geval een geweldige avond beleefd en was blij dat ik niet helemaal terug naar Base hoefte. 
Zaterdag ben ik wat rond wezen lopen met Manu, Laury en William. We hebben wat geshopt (voor de 100ste keer natuurlijk). 's Avonds was er het wekelijkse vuurwerk bij Darling Harbor en natuurlijk ging ik daar heen met wat mensen. Lopend vanaf Kings Cross is dat een halfuurtje tot drie kwartier, dus we besloten dat te doen. Je ziet zo wat van de minder toeristische kanten van de stad en op de hoge punten heb je een geweldig uitzicht over al het licht dat Sydney geeft. Een wandeling om niet meer te vergeten. Gevolgd door vuurwerk wat ik nooit meer zou vergeten. Een paar maanden per jaar wordt er op elke zaterdag avond door een bedrijf vuurwerk geregeld en wordt dat in de harbor afgestoken. Natuurlijk heb je er een geweldig uitzicht op als je op een brug staat, dus daar stonden wij: Manu, Laury, William, Daafie, nog wat anderen, en ik. Volgens mij heb ik nog nooit met eigen ogen zulk vuurwerk gezien. Het was groot, veel, luid. Het leek wel alsof ze het nieuwe jaar in wilden luiden (wat de echte reden is weet ik niet). I didn't have a camera by my side this time, hoping I would see the world through both my eyes -dat is de zin die me te binnen schiet als ik terug denk aan dat moment. Voor degene die het niet weten: het komt uit het nummer 3x5 van John Mayer (wie anders?).

Zondag was het dan ein-de-lijk zover: op naar de ranch in Coonabarabran. Al met al een lange zit van acht uur, maar het geeft je wel de tijd om sommige mensen al wat te leren kennen, van het uitzicht te genieten en bij te komen van de vermoeiende avond ervoor.. Aan de ene kant was ik blij dat het eindelijk begon, aan de andere kant zou ik Sydney gaan missen. Ik heb geweldige dingen mogen zien, mogen meemaken en mogen doen. Daarnaast heb ik een paar geweldige mensen ontmoet waarvan ik hoop dat ik ze later in mijn leven, of zelfs tijdens mijn reis, weer tegenkom. Ik denk toch dat de reizigers in deze wereld een apart stel mensen is. Je hebt meteen iets gemeen: je bent hier op jezelf. Opzoek naar iets, whatever that may be. Het zorgt voor een klik, in de meeste gevallen dan.
Terug naar de training. We arriveerden zondagavond en het kampvuur brandde al voor ons. Nadat we al onze spullen hadden weggezet, bedden hadden opgemaakt en ons hadden opgefrist, gingen we natuurlijk bij het vuur zitten. Daar ontmoetten we Craig, de big boss van de ranch. Hij runt ongeveer alles. Daarnaast was er Phoebe, een meisje die hem helpt en die soms ook wat mensen onder haar vleugels neemt. Craig had 2 geweldige schattige dochtertjes, genaamd Ruby en Molly en een vrouw: Amanda. Er liep nog een meisje rond die de domestict een beetje deed. Dat houdt in: manusje van alles. Ze is een nanny, schoonmaker, doet wat dingen op de farm enz. We kregen meteen iedereen te zien en iedereen probeerde elkaar wat beter te leren kennen. Het werd al snel duidelijk dat er wat mensen tussen zaten die wat verlegener waren dan anderen en we kregen meteen te horen dat verlegenheid je in de problemen brengt op een ranch. Je wilt als aankomende Jillaroo/Jackaroo namelijk je plaats veroveren in een gezin, zodat je je op kan werken en zodat je je het zo leuk mogelijk voor jezelf maakt. Geen makkelijke taak als je van jezelf uit verschrikkelijk verlegen ben. 
Een voorstelrondje:
Ashley:  geboren op een ranch in Canada en weet wat te doen
Ruben: Duitse jongen (met een lichaam waar je u tegen zegt, een minder leuk hoofd helaas), sterk, een daredevil
Jack: engels, drinkt geen alcohol, droge humor
Elena L: Duits meisje, lief, schattig, goeie paardrijder
Elena W: Duits meisje, verlegen, niet veel mee gepraat, niet zo'n goeie rijder
Anna: Duits meisje (again!), goeie rijder, slim, leuk om mee te lachen
Victoria: de andere Dutchie, verlegen, lief, goeie drinker (seriously)
Martin: zweeds, stand-up comedian, spreekt amerikaans en zegt altjd het woord 'like', ik werd er gek van
Marc: een Schot. Grappig as hell, met een vreselijk aanstekelijke lach
Steffan: duits, aardig... verder kanik er weinig over zeggen
Fienn: eigenwijs, te egoïstisch voor teamwerk en ik mocht haar niet zo
 
Het was maandag en eindelijk begon onze werkweek. De wekker ging om 6 uur en om 7 uur moesten we klaar staan. We kregen een grote uitleg over hoe deze week eruit zou zien en  er werd gepraat over mogelijke banen. Daarna begonnen we dan echt met de basics: leren motorrijden op een motor en quad/. Sommige mensen weten misschien wel dat ik al geen held was op mijn scooter (vaak had ik er daarom ook een hekel aan, en als het koud was was het nog erger haha), dus laat staan op een motor. Een motor gaat sneller, op een motor moet je schakelen en aan zoveel meer denken dan een scooter. Met knikkende knieën betrad ik eerst de quad; zoiets had ik al een keer gedaan. Alleen was er een groot verschil: op dit verdomde ding moest je ook schakelen. Ik heb nog nooit hoeven schakelijk op een quad en in New York reed ik elke freaking dag op een quad. De moed zonk nog verder in mijn schoenen terwijl ik probeerde alles te begrijpen wat Craig ons uitlegden. We kregen dingen te horen over het verschil tussen 2 en 4 (er hoort nog een woord achter, maar dat ben ik nu al kwijt). Een quad is 4, een motor 2. En nee, dit gaat niet over het aantal banden -al is het wel een goed ezelsbruggetje. We moesten kijken naar het benzine level, de filter, de choke en-ga-zo-maar-door. Voor de mensen die er verstand van hebben is het een eitje. Ik laat die technische dingen vaak liever over aan papa. Er is alleen een probleem: hier is geen papa die je helpt als je motor, quad of auto ermee ophoudt... dan ben alleen jij er. All alone. Ik zei ook een paar keer in mijn hoofd: oh, als mijn motor dat zou doen, zou ik het aan papa vragen. Oh wacht, die zit aan de andere kant van de wereld en kan me niet eens helpen. Shit, ik moet technische dingen leren. Help! Anyways, na een lange uitleg moesten we gaan rijden; yihaa! Paar rondjes op de quad en vervolgens op de motor, tot en met de 5e versnelling. Nou, daar ging Jill hoor. Uiteindelijk had ik het wel onder de knie, maar het is zo anders dan een auto en ik voelde me zoveel minder veilig dan in mijn kleine Renault Twingo. Toch deed ik het keer op keer weer en ik vind best dat ik daar trots op mag zijn.
Eind van de middag mochten we dan eindelijk iets doen waar ik wel wat van wist: op naar de paarden! Veel mensen moesten vanaf het begin beginnen, omdat ze er nog nooit mee gewerkt hadden en daar was ik eindelijk op mijn plaats. Ik kon helpen met borstelen, opzadelen en tips voor het rijden geven. Ik kan je vertellen: deze zadels en deze paarden zijn iets heel anders dan de Nederlandse. Je rijdt met een Australisch westernzadel en met beide teugels in je linkerhand. Hoevaak Craig heeft moeten zeggen dat ik mijn rechterhand los moest laten? VAAK.  'You're an English rider, aren't you?' kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd en ik kon niets anders doen dan knikken. We reden alleen wat rondjes in cirkels en het was niet heel bijzonder. Wat wel bijzonder was: we deden het terwijl de zon onder ging. De lucht kreeg al die magische kleuren die een cliché cowboysky heeft en het was prachtig.

Op dinsdag werden we in twee groepen ingedeeld: een groep die ging paardrijden en gingen musteren (veedrijven) en een groep die hekken ging maken. We kwamen er later achter dat dit een verdeling was tussen de mensen die gezien werden als competent en minder competent. Ik zat bij de eerste groep! We kregen een paard aangewezen (en voor de tweede verdomde keer moest ik op een lelijk wit paard. Ik wil geen WIT paard... maar ik had al het gevoel dat ik een witte kreeg, die krijg ik altijd). Ohja een leuk detail: we werden allemaal bij een bijnaam genoemd.  Mijn bijnaam was Little J of LJ. Staat voor: Little Jill. Ik kreeg het witte paard LJ, staat voor: Little Johnny. Klinkt logisch.
Anyways! In mijn groep zaten: Ashley (Smash), Ruben (Arnie -aka Arnold Schwazeneger), Elena L (Tickles -het enige meisje waarbij ik vrijdag pas haar echte naam kon herinneren, iedereen noemde naar Tickles), Elena W (Ellie) en Anna (Budgie). We gingen eerst voor een trailride wat het volgende inhield: Craig ging ergens in het bos staan en we moesten naar hem toe in rengalop. Dwars door de bossen, met struiken en takken op de weg. Zie maar hoe je je redt. Deze rit bezorgde 3 mensen een val waarvan ik er bijna 1 was. Ik raakte mijn beugel kwijt, maar gelukkg was dit paardje zo slim dat hij afremde en afwachtte tot ik weer stevig zat voordat hij er weer vandoor ging. Vaak was Smash voorop, want die had een ex-racepaard onder haar kont. We zijn daardoor wel 2 keer verdwaald en 1 keer voorbij Craig gereden. Niet heel erg succesvol volgens Craig, erg succesvol volgens mij.. I had the time of my life.
Eenmaal op ons eindpunt (f beginpunt eerder) kregen we een uitleg over mustering: zoveel mogelijk achter de kudde koeien blijven, probeer de kalfjes niet te ver van de kudde te houden, want dan raken ze in paniek. En als er een koe ontsnapt, breng je hem terug. No rocket science -zegt Craig. Ik kan je vertellen: het is niet zo makkelijk als je denkt. Een kudde volwassen moeien gaat prima, maar die kleine kalfjes? HELL. Ze weten niet goed wat te doen, zijn langzaam en hebben nog niet door dat paarden de beesten zijn die ze drijven. Daardoor hadden we een verdwaald kalfje. Hij rende dwars door het hek heen en belandde in het weiland van de buurman. Er was geen doorgang naar dat weiland? Dus Smash en ik moesten te voet door het weiland rennen om hem terug te drijven. In dat weiland stonden ook koeien. Zoals iedereen wel weet: het zijn kuddedieren. Het kalfje stond bij die koeien. Je kan ze niet bij elkaar weghalen, want dan flippen ze; vooral het kalfje. Dus je zorgt dat je oorspronkelijke kudde bij het hek staat (lokker) en dat je deze kudde naar het hek drijft en daar je kalfje apart houdt van de nieuwe kudde. Het was een hel en Craig was pissed of. Dit is echt een no-go met mustering. Laat nooit een kalfje (of koe) achter of alleen. Koeien denken niet helder meer als ze in paniek zijn. Dat hebben we geweten. Eenmaal in het weiland waar ze moesten zijn moesten we ze in verschillende paddocks doen en daarna weer terug drijven. De terugweg ging gelukkig beter. Na 6 tot 7 uur nonstop in het zadel te hebben gezeten, had ik spierpijn, blauwe kuiten, blaren op mijn hand en een stijve rug. Man, ik heb te lang niet op een paard gezeten. 's Middags gingen we naar Coonabarabran om wat inkopen te doen voor mensen die nog niet alles hadden: schoenen, hoeden, etc. Ik heb een hoed gekocht (ofcourse), dat is het enige goedkope in het land, en handschoenen. Daarna gingen we uiteten bij de pub.
Die avond stond er een verrassing op ons te wachten: op het bord stonden een paar namen met mensen die een baan aangeboden hadden gekregen. Na alle blunders die dag was het moed me in de schoenen gezonken, maar mijn naam stond er tussen; jeeeeej. De vrouw die me wilde 'hebben' heet Jodi -hoe toevallig is dat. Die avond moesten we bellen om een sollicitatie te doen. Ik kreeg de baan: fencing, werken met vee, paardrijden en domestics. Het is in Taroom, Queensland op de ranch Bealington als ik het goed heb. Jo  (de vrouw van de administratie etc) ging de reis regelen en donderdag zouden we de details krijgen.

Woensdag ging de andere groep op een muster en gingen wij een hek herstellen. Ik moest de generator aanzetten. Wat. Een. K-L-O-T-E . Ding. Choke uit, aan het touw trekken zodat hij aangaat, choke in. Dat zou het moeten doen. Maar het aan-uit knopje was kapot. Craig probeerde me verschillende dingen duidelijk te maken, maar het werd een te grote soep in mijn hoofd. Ik ben niet technisch. Seriously. Na verschillende pogingen werd ik dismissed en kreeg een andere taak. Dit had ik verkloot..
Die middag gingen we wat met schapen doen. We leerden wat de manier is om er eentje uit de kudde te krijgen als je buiten bent, en als je binnen bent. Beide verschillende manieren. Ik bleek er goed in te zijn. Er werd buiten een wedstrijdje gehouden wie als eerst zijn aangewezen schaap door het hek heen kreeg, ik won. Binnen moesten we ze naar de plek slepen (ja, slepen!) waar ze normaal geschoren worden. Een schaap is zwaar. Zwaarder dan ik dacht in ieder geval. Ik moest hem voor 5 minuten vast houden, het leek wel een uur te duren. Hij moet op zijn rug liggen, je hebt zijn voorpoten in je hand en zijn kop moet op je knieën rusten. Het weegt veel. Ik verrekte er een spier in mijn rug door. Ouch.
Daarna moesten we leren hoe we de knopen in ijzerdraad leggen voor een hek. 'Au' zeiden mijn handen. Op dit moment zijn mijn altijd zachte handjes niet zo zacht meer. 

Donderdag gingen we een hek maken. Van begin tot eind. Met een strainerpost, starpost en een basepost. Het is teveel om uit te leggen, maar het is zwaar. Heel zwaar. Als alle posts staan moet je het ijzerdraad doen, pijnlijk voor de handjes.
Die middag moest ik met wat anderen schapen drijven te voet (met lammetjes, die gelukkig wel bij hun mama's blijven) en ze in de shearingshed stoppen; vrijdag zouden ze worden geschoren. 

Vrijdag kwamen de scheerders en mochten we kijken (gelukkig hoefden we niet te gaan scheren, want dat zou me mijn rug kosten). De 2 mannen van rond de 50 leken er geen problemen mee te hebben. In ongeveer 2 minuten hadden ze een schaap geschoren en waren  ze klaar voor de volgende. Zo gaat het een paar uur door. Wij veegden de vloer of sorteerden het goede en slechte wol. 
Daarna ging ik met een groep koeien 'sorteren'. Wat inhoudt dat je moet leren kijken naar bepaalde kenmerken; dit keer de kleur van de oorplaatjes. Elke kleur moet door een bepaald hek heen en door hekken open en dicht te doen plus ze te drijven moet je de goeie kleur in de goede paddock krijgen. Een leuke challenge moet ik zeggen en ik was er niet heel slecht in -vooral dat was leuk. Die middag moest ik in mijn eentje op een motor koeien drijven. Ohja, de dag daarvoor was ik gecrasht met een motor. Right into a tree. Ik vergat te schakelen en te leunen in de bochten. Ik geloof dat ik beter met dieren dan machines ben. Daar was ik trouwens al eerder achter, maar dit maakte het me nog meer duidelijk. Geef mij dingen zonder een motor en ik red me wel. Geef me dingen met een motor en ik raak gestrest. 

En toen was het alweer zaterdag; de reis naar Taroom begint. Met de Greyhound bus weliswaar. Mijn tussenstop is hier in Toowoomba, een redelijke stad.
Ik kan niet wachten tot het echte werk gaat beginnen, maar ik moet ook zeggen dat het allemaal behoorlijk zwaar is. 

Vanaf dat ik 12 jaar was en de serie McLeod's Daughters keek, is dit leven hier een droom voor me geweest. Ik zag mezelf al voor me: hard werkend op een grote boerderij in Australië. Ik weet inmiddels dat het echt hard werken is en dat alle romantiek die er in die serie voorkomt puur voor de verhaallijnen is geweest. Het leven hier op een ranch gaat niet over rozen. Het is vaak werken van zonsopgang tot zonsondergang. Je ledematen hebben het zwaar, je moet constant bij de les blijven en blijven nadenken in stappen. Als je er een overslaat, ben je de l-u-l. Mensen werken zichzelf in het zweet voor elke cent die ze verdienen. Gekkenwerk, zullen veel mensen zeggen. Ik zie het deels als gekkenwerk, deels als een mooie traditie. Mensen verkiezen liever hun handen boven machines, vaak paarden boven motoren, windmolens boven elektriciteit. Het heeft in mijn ogen iets romantisch en robuust. Het is hard werken en ik ben bont, blauw en sore. It better be all worth it. Ik heb dit voor zo'n lange tijd gewild, dat ik me niet kan voorstellen dat ik mijn eigen droom nu leef. Het is moeilijker en harder dan ik had gedacht, maar ik heb zoveel zin om te beginnen met mijn baan. Hopelijk heb ik een leuke familie om mee te werken en heb ik daar net zo'n geweldige tijd als ik de afgelopen twee weken heb gehad. 

It's a long, long road to find your dream. But once you've find it... :)

Hugs and kisses from a Jillaroo!
xxxxxx