Ain't no time like this time

Het is inmiddels alweer een week geleden dat ik uit het kleine kikkerlandje ben vertrokken. Een eeuwigheid, maar ook een fractie van een seconde. Het blijft een bizar idee om hier te zijn. Ik moet vaak genoeg nog tegen mezelf zeggen: je bent echt in Sydney. Echt.

Sydney is mooier, gezelliger, leuker en duurder dan ik ooit had gedacht. De mensen hier zijn lief, aardig en vooral behulpzaam. 
Maandag kwam ik aan en besloot een relaxed dagje te houden, dus op naar het strand! Op naar Bondi Beach om precies te zijn. De 'koude' wintermaanden zijn hier net voorbij en de lente heeft zijn aantocht al gemaakt -en dat is te merken. Mensen liggen met 20 graden al aan het strand, dragen de kortste rokjes, jurkjes of shorts die je je kunt bedenken. De surfers die vrije tijd hebben bedenken zich geen moment en sprinten meteen naar het water toe. Ik denk dat ze er ook wel in de winter zijn, maar toch was het leuk om letterlijk surfers te zien sprinten naar de zee. Met maar 1 doel voor ogen natuurlijk. 
Het strand was heerlijk, zelf vond ik het nog een beetje koud (het water was echt freeeeezing, maar daar lieten veel mensen zich niet door afschrikken. Ik wel...). Bondi is het populairste strand in Sydney en ik kan me voorstellen waarom. Het uitzicht is adembenemend (zie de foto's op facebook), de golven zijn groot -in ieder geval groot genoeg om op te surfen- en de zee is blauw. Oh, en de lifeguards zijn ook best wel leuk ;)
Na een paar uur rond lopen, foto's maken en op het strand luieren, besloot ik terug te lopen naar Bondi Junction (een trein/busstation). Normale mensen nemen de bus om daar heen te komen, wat dan een kwartiertje duurt ongeveer. Ik besloot dat ik wat wilde gaan sightsee-en dus ging lopen. Dat heb ik geweten. De straten zijn steil. Het zijn geen straten in Nederland die gewoon op gelijke hoogte blijven en daar had ik even geen rekening mee gehouden. Ik liet me niet uit het veld slaan, maar toen ik bij het station aangekomen was... tja toen was ik toch wel een beetje moe.
Die avond heb ik in het hostel mensen leren kennen, die ik the Frenchies noem. Je raadt het al: ze komen uit Frankrijk. De namen: Will, Laury en Emmanuel. Ik wilde eigenlijk vroeg gaan slapen, maar ze vroegen of ik mee ging om ergens wat te eten. Ik wilde afslaan, maar bedacht me dat ik niet meer had gegeten nadat ik uit het vliegtuig was gekomen. Ik had er ook niet echt behoefte aan, want aan eten denken deed me denken aan vliegtuigeten. Na 3 dagen ben je dat echt wel zat. Ik ging uiteindelijk mee (ik had stiekem wel honger)en had een gezellige avond!

Dag nummer twee ging ik natuurlijk meteen naar Circular Quay. Dat was de bedoeling in ieder geval. Dit lukte me niet 'meteen'. De mensen rijden hier namelijk links, wat betekent dat de bushokjes ook aan de andere kant van de weg staan dan dat ik gewend ben. Juist, ik nam de bus die totaaaaal de verkeerde kant op ging. Ik kwam er al redelijk snel achter (laten we zeggen na een 10 minuten) en kon mezelf wel voor mijn kop staan. Als een zielige puppy -want zo voelde ik me ook echt- stapte ik de bus uit en ging naar het bushokje aan de andere kant van de straat. Die bracht me naar Circular Quay. De Harbor Bridge, het Opera House, The Rocks, The Botanian Gardens... Alles wat je de eerste dag wil zien ligt op loopafstand van elkaar (wederom: zie foto's op facebook!). Er is iets wat je niet op de foto's kunt zien, maar wat wel het benoemen waard is: WAT ZIJN ER VEEL HARDLOPERS. God, niet normaal. Er zijn meer hardlopers dan toeristen daar. Waarom ben ik niet zo sportief? Toegegeven: het zijn toch meer mannen dan vrouwen die je ziet rennen. Ik weet ook niet waar ze de tijd vandaan halen, zo midden op de dag. Moeten ze niet werken?
Anyways, ik heb heel de dag rondgelopen en 's avonds kickte de jetlag in. Of ik was gewoon moe, want als het hier 's avonds is, is het in Nederland gewoon overdag. Met een meisje uit het hostel besloten we Indiaas eten te halen en het in het hostel op te eten. Wat doet Jill als ze de bak -gevuld met rode saus natuurlijk- op tafel zet? Juist, die gooit ze om! Een halve lading lag op mijn broek, de andere helft in een schoen van iemand. Oeps. Dag eten, dat broek. Dag schoen? Wederom voelde ik me een zielige puppy en besloot om maar wat anders aan te trekken. Net op het moment dat ik boven ben, kwam de jongen terug waarin ik mijn eten had geknoeid. Toen ik weer terug kwam, was hij alweer weg. Er werd me verteld dat het maar goed was dat ik weg was, meneer was namelijk niet blij. Maar toen ik later de betreffende meneer zag (met de schoen aan zijn voet) en ik me voorstelde, om me vervolgens te verontschuldigen voor mijn onhandigheid, was zijn(Daafie -zo spreek je het uit in ieder geval- was de naam) woede blijkbaar alweer voorbij gevlogen. In fact, ik ben heel de avond met hem opgetrokken, dus zo erg kon mijn onhandigheid niet zijn.
Die avond ging het halve hostel uit (het hostel telt ongeveer 50 personen), including me. Het uitgaan is anders dan Apeldoorn, of Nederland, maar op een goeie manier. Hier ken je het duwen/trekken niet. Als iemand langs je heen wilt, wordt dat met een 'please' en 'thank you' gedaan. Even wennen, maar het is stukken beter. 
Ook zit er een Amerikaanse -New Yorkse!- jongen in het hostel, genaamd Chris. Ik kon mijn geluk niet op: een welbekend New Yorks accent, een gesprek over de stad en het uitwisselen van places to go/see. Als ik na dit jaar nog geld over heb...
Het komt niet vaak voor dat Amerikanen de wereld rondreizen -zeker niet als backpacker, maar deze is gespot. Daarover gesproken: wat zijn er weinig Nederlanders! De grootste groep reizigers bestaat uit Fransen en Duitsers. Soms best lastig, want als zij bij elkaar zijn wordt er in hun eigen taal gesproken. Mijn kamergenootjes waren trouwens Iers. Met een accent waar je U tegen zegt. Het heeft me een paar dagen gekost om daaraan te wennen. De dag daarna moest ik alweer weg. Ze zijn zo gek als een deur, maar vooral heel grappig.

De derde dag was mijn welverdiende rustdag. Ik was een klein beetje brak en kreeg daar migraine bovenop. Bedankt jetlag! Tot 3 uur in de middag was ik niets waard. Daarna ging het wel en heb ik met de Frenchies gekookt. Oke, ik heb boodschappen gedaan met Emmanuel en Laury heeft gekookt. En lekker! Voor het eerst sinds lange tijd kreeg ik een voedzame  maaltijd naar binnen en dat voelde goed. 
Later die avond kreeg ik zelfgemaakte applecrumble with icecream voorgeschoteld van Daafie, omdat ik zo ziek was die ochtend. Het was de beste apple crumble with icecream die ik ooit gehad heb. Jammer dat ik het recept vergeten ben te vragen.

Donderdag moest ik -helaas- van hostel veranderen. Met mijn veels te grote EN veels te zware backpack op mijn rug, 2 handtassen om mij schouder en een cameratas in mijn hand. Ik kan je vertellen: hell. Het was maar een korte reis van 20 minuten, maar God ik had hiervoor moeten trainen. Ik weet in ieder geval wel dat ik later geen 17 kilo aan mag komen, dat kan mijn lichaam niet aan haha. Anyways, ik moest naar het hostel the Base, het hostel wat door de OutBackPackers (waar ik de training ga doen) geboekt was. Het is een stuk groter dan The Palms en op een minder gezellige ligging. The Palms ligt bij Kings Cross, een groot uitgaansgebied (ja, inclusief de hoeren), met restaurantjes, winkels etc. Hier zit je vlak bij China Town, Town Hall en Darling Harbour -meer de plek waar mensen echt serieus werk verrichten. Plus, bij the Palms kon je lekker buiten op het terras zitten, hier kan dat niet en eigenlijk zie je niet echt andere mensen dan waar je je kamer mee deelt en op dit moment heb ik de kamer voor mezelf!. Daarbij regende het ook nog eens. Het freaking regende. Dat hoort niet. Voor regen kom ik wel naar huis ;) En het was koud. Dus, gewapend met Uggs, een dikke trui, een jas en paraplu heb ik mezelf naar China Town gestuurd. Ondanks de regen, was het leuk om er rond te lopen. Het is een totaal andere China Town dan in New York, maar dat maakt het niet minder leuk om er naartoe te gaan. Vervolgens naar Oxfort Street geweest om -jawel- te shoppen. Alsof mijn backpack nog niet zwaar genoeg is...

Het is nu vrijdag en vanavond is er een bbq bij Palms, waar ik ook voor uitgenodigd was, dus daar ga ik heen! Verder heb ik mog geen grote plannen, gewoon genietem van mijn laatste 2 daagjes in the amazing Sydney! 

Heel veel liefs vanuit Sydney!
Xxxxxxx