If you never try, you'll never know

Na een halfjaar regelen, bellen, shoppen, rondmailen, boeken, afwachten en iedereen op de hoogte stellen is het nu toch echt bijna zover: ik vertrek op 8 september voor weet-ik-het hoelang naar Australië om een Jillaroo te worden, te reizen en te werken. Via deze blog zal ik jullie op de hoogte houden van al mijn avonturen Down Under!

Mijn afscheidsfeestje heb ik al gehouden, maar deze week is staat in het teken van afscheid nemen (en mijn backpack inpakken). Het grote afscheid komt natuurlijk pas op Schiphol, maar voor die tijd moet er al gedag gezegd worden tegen andere familie, vrienden (en alles wat daar tussenin zit). Het is raar om gedag te zeggen terwijl je deels nog een beetje ontkent dat je weggaat.
Er zijn wel momenten dat ik het niet ontken –en dan schiet de stress toe. Oh God, ik ga dit echt doen. Ik ga voor een onwijs lange tijd in mijn eentje naar de andere kant van de wereld. Seriously, ik kan niet veel verder weg van huis zijn. Het laat mijn hartje sneller kloppen en de vlinders vliegen vrolijk rond in mijn buik (maar dan niet op een verliefde manier).

Heb ik er zin in? JA. Die vraag kan ik makkelijk beantwoorden. Ik heb niet voor niets hiervoor gekozen.
Ben ik bang? Ook daar moet ik een ‘ja’ op antwoorden. Ik ben niet bang in negatieve zin, maar bang ben ik wel. Misschien wel logisch, want ik heb geen idee wat er me te wachten staat en ik laat heel veel geweldige mensen hier achter. En ik ben niet goed in afscheid nemen. Nog beter: ik heb er ook nog eens een grote hekel aan en vermijd dat het liefst. De enige keer dat ik me vol overgaf aan een afscheid, was toen ik vertrok uit New York. Heftig was dat, pfoe. Ook dit keer zal ik het niet droog gaan houden.. Het gaat raar zijn zonder mijn lieve familie en vrienden om me heen, maar ik geloof dat alles na het afscheid er een stuk zonniger uitziet. Ik ga niet voor niets dit grote avontuur aan met mezelf, ik wil dit niet voor niets.

Waarom wil ik het eigenlijk? Waarom wil ik in Godsnaam voor een hele lange tijd naar Australië om een Jillaroo uit te hangen op de onwijs grote ranches daar? Simpel gezegd: het is al heel lang een droom van me. Het trekt me en ik ben graag met dieren (lees: paarden) bezig. Daarbij: wat gaat me meer vrijheid laten voelen dan rond galopperen op grote vlaktes? Niet nadenken, gewoon die haren in de wind gooien en gáán. Amazing.
Besides: ik heb altijd graag de wereld rond willen reizen. Nieuwe plekken en culturen ontdekken –en daarbij ook elke keer een stukje van jezelf achterlaten en iets nieuws meenemen. Indrukken en ervaringen opdoen. Ik ben nooit het meisje geweest die alles netjes wilde doen (naar school gaan, diploma’s halen, etc). Ik had geen zin in school en alles wat erbij kwam kijken. Dat was niets voor mij. En wat ging ik doen? Ik ging lekker studeren! Niet dat ik daar een seconde spijt van heb gehad. Ik heb veel geleerd en heb hele leuke mensen ontmoet. Toch vond ik een jaartje studeren wel weer even genoeg en ik ga nu –met mijn propedeuse op zak- toch weer van mijn oude plannen afwijken. Ik ben nooit een persoon geweest van het plannen.. daar zal het aan liggen! Al moet ik toegeven dat aan deze reis wel heel veel spontaniteit gaat zitten, ik weet nu nog niet eens waar ik over drie weken zit. You got what you wanted, girl. En hoe!

Ik hoop in ieder geval op een onvergetelijke tijd daar, vandaar de titel van mijn eerste reisverslag: if you never try, you’ll never know.

Nu zal ik mijn eerste verslag afronden met het volgende. Ik hoor van veels te veel mensen dat ik ‘de’ man ga ontmoeten Down Under. Ik ben zo lekker eigenwijs om iedereen te bewijzen dat ze ongelijk hebben, but then again… Wie ben ik om een hele lekkere, stoere (en natuurlijk gespierde) cowboy af te slaan? ;)

Ik zal iedereen gaan missen!
Heel veel liefs (nu nog uit Apeldoorn)
- Jill